Piąta rzeczywistość

          Pewnie stawiała kroki. Twarz ukryła w grubym szalu. Dłonie wcisnęła w kieszenie, a na głowę narzuciła kaptur ciężkiej kurtki. Śnieg wirował dookoła, stopniowo przysłaniając miasteczko warstwą świeżego śnieżnego puchu. Z każdym wydechem z jej ust wydobywał się obłoczek pary.
          Zmierzała w umówione miejsce, a mianowicie do pobliskiego parku. Mroźne powietrze sprawiło, że jej policzki poróżowiały. Jej głowa była już spokojna. Ostygła z całej złości, więc spokojnie przemierzała puste ulice.
          Mijając domy widziała zapalone światła w oknach. Wyobrażała sobie jak ciepło rodzinne i radość wypełnia te budynki po brzegi. Żałowała, że jej dom tak nie wygląda.
          Wchodząc do parku zauważyła jego postać. Siedział na ławce. Wpatrywał się przed siebie, wsparty łokciami o kolana. Bez słowa podeszła do niego. Podniósł na nią wzrok i wstał z ławeczki.– Jesteś. Myślałam, że się rozmyśliłaś – powiedział zmniejszając dystans.
          Odwróciła od niego wzrok i wbiła spojrzenie w chodnik. – Przejdziemy się? – zaproponował.
          Potaknęła głową. Przez dłuższą chwilę szli w milczeniu. Ich ramiona przyodziane w kurtki ocierały się o siebie. Oboje dłonie skryte mieli w kieszeniach, a oczy wbite w swoje stopy.
– Jesteś na mnie zła? – zapytał w końcu.
– Nie, nie jestem, Stefanie – przystanęła i zwróciła się w jego kierunku. – Jestem po prostu tym wszystkim zmęczona.
– Co masz na myśli?
– Świat zwariował – wychrypiała, spuszczając z niego wzrok i ponawiając krok.
– Mówisz o mamie? – upewnił się.
– Tak, nagle chce zostać moją najlepszą przyjaciółką. Ale ja tego nie chcę. Nie potrafię tak nagle dokonać obrotu o sto osiemdziesiąt stopni.
– Zdenerwowała Cię czymś?
– Wyobrażasz sobie, że ona zaczęła tak po prostu wypytywać mnie o… moich chłopaków? – fuknęła oburzona.
– Co masz na myśli? – był bardzo spokojny, co doprowadzało ją do szału.
– Pytała mnie czy mam chłopaka i… czy z nim sypiam, bo nie wróciłam wczoraj do domu – wyrzuciła z siebie szybko nadal poirytowana jego spokojem.
          Przełknął ślinę i zamilkł. Spodziewała się kolejnych pytań z jego strony, ale w zamian usłyszała tylko głuchą ciszę. Zwolniła kroku i chwyciła go za przedramię.
– Przepraszam, Stefanie. To było nietaktowne. Wiem, że to, co miało miejsce między nami jest dla ciebie nic nieznaczące i… w pewnym stopniu pewnie krępujące… Zostawmy to. Zapomnijmy o tym. Nie chcę przez to tracić przyjaciela. Nie chcę tracić ciebie – szepnęła i wtopiła się w jego ciało.
          Przez pierwszą sekundę nie wiedział, co powinien począć. Po chwili otoczył jej ciało ramionami. Tkwili w uścisku pewien czas. Ona poczuła się bezpieczna. On poczuł się potrzebny. Obje wiedzieli, że drugie jest bardzo ważną częścią ich życia. Oboje wiedzieli, że są razem na dobre i na złe. Mogli porównać to do małżeństwa, ale ich relacja była o wiele głębsza.
– Nie stracisz – szepnął jej do ucha.
          Oderwała się od niego i spojrzała w jego czekoladowe tęczówki. Zawsze je uwielbiała. Lubiła czytać z nich emocje. Teraz widziała w nich szczerość i delikatność. Uniosła nieznacznie kącik swych ust. W jego oku dostrzegła błysk. Również odpowiedział uśmiechem. Uniósł dłoń i opuszkami dotknął jej zimny policzek.
– Jesteś zmarznięta – wychrypiał.
          Znów wytworzyła się między nimi ta magia. Magia, którą dostrzec mógł każdy. Która widoczna była nawet dla ślepca. Którą wyczuć można było na kilometr. Którą chcieliby przeżyć niejedni ludzie. Magia, której de facto oni nie potrafili dostrzec.
          Patrzyła w jego oczy. Była w transie. Po raz kolejny zahipnotyzowało ją ich piękno. Po raz kolejny nie mogła się im oprzeć. Po raz kolejny nie mogła się oprzeć jego urokowi, o który wcale nie musiał się starać. On po prostu był. Wzięła powolny oddech i zaczęła zmniejszać dzielącą ich odległość. Pokonywała centymetr po centymetrze, milimetr po milimetrze, aż w końcu wtopiła się w jego ciepłe wargi.
          Ich języki tańczyły jeden taniec. Z początku delikatny, subtelny, ale z każdym uderzeniem serca stawał się coraz bardziej zachłanny. Coraz bardziej namiętny.
          Jej serce zaczęło bić znacznie szybciej niż jeszcze chwilę wcześniej. Jego kolana zaczęły mięknąć. Żadne z nich nie przyznało się jednak do objawów, jakie wywołało to jedno zetknięcie się ich ust.
          Oderwała się od niego. Przygryzła dolną wargę i spuściła wzrok. Nie miała odwagi spojrzeć w jego oczy po raz kolejny. Nie miała odwagi się odezwać. Ponownie w jej głowie zapanował chaos.
          Nie był pewien czy to, co miało miejsce przed chwilą rzeczywiście się wydarzyło czy może to jego głowa płatała mu figle. Milczał. Nie wiedział, jak ubrać w słowa to, co czuje. Nie wiedział, czy powinien powiedzieć jej to, co nurtowało go od ich wspólnej nocy. Westchnął, co nie uszło uwadze dziewczyny. Postanowił zabrać głos.
– Olivio…
– Nic nie mów – przerwała mu. Odsunęła się na znaczącą odległość i spojrzała na niego. – Wiem… To było złe, niestosowne… Przepraszam. To był impuls. Przysięgam, że… to nie miało znaczenia.
– Ale – ponowił próbę, lecz ona ponownie mu przerwała.
– Przepraszam – powiedziała. – Pójdę już.
– Spotkamy się jutro? – zapytał
          Skinęła głową i powolnym krokiem odeszła. Wiedziała, że on nadal tam stoi i wpatruje się w jej oddalającą się sylwetkę. Nie odwróciła się. Nie zaszczyciła go spojrzeniem. Będąc kilkaset metrów od chłopaka uniosła dłoń i pogładziła opuszkami wargi. Nadal czuła na nich ciepło i miękkość jego ust.
          Przemierzając ulice nie wiedziała, co będzie dalej. Nie zważała na to. Nie przejmowała się. Dlaczego? Bo niedopuszczana do myśli, że coś mogłoby z tego wyjść. Są przyjaciółmi. Postąpiła niewłaściwie, ale było to przecież wywołane emocjami, które się w niej kotłowały. Dla niej było to nic nieznaczące. Tak samo jak i dla niego. Oboje wyjaśnili sobie już wczoraj, że są przyjaciółmi i chcą, by tak było. Tak, więc zostanie.
          Cicho przekręciła klucz w zamku.  Wolno otworzyła drzwi tak, aby nie skrzypiały. Chciała wejść do domu niezauważona. Nie udało się. Matka wyszła z kuchni i spojrzała na nią.
– Jest – powiedziała do osoby, siedzącej w kuchni, a w jej głosie słychać było ulgę.
          Ściągała kurtkę, nie zwracając uwagi na rodzicielkę. Z kuchni wyłonił się jej ojciec.
– Gdzie żeś była?! – krzyknął.
          Spojrzała na niego i przełknęła głośno ślinę. Zdenerwowany ojciec mógł oznaczać tylko jedno…

________________________

Witam Kochane! :*
Przybywam z rzeczywistością, która powinna ukazać się już wczoraj, ale niestety nie mogłam opublikować ją w piątek, ponieważ nie wyrobiłam się z innymi obowiązkami. :(
Mam nadzieję, że się nie gniewacie. :*

Jak Wam się podoba?
Czekam na waszą opinię, niekoniecznie pozytywną. :*

Całuję!
Kolorowa Biel ❤