Czwarta rzeczywistość

          Zajrzała w głąb pomieszczenia. Ten nietypowy widok zaparł jej dech w piersiach. Matka krzątała się po kuchni, przygotowując obiad. Ojca nie było. Kobieta usłyszawszy kroki zwróciła się w jej stronę.
– Już jesteś? – zapytała zdecydowanie zbyt radośnie. Zbyt sztucznie.
– Tak. Gdzie ojciec? – spytała beznamiętnie. 
– Szuka pracy – odparła kobieta, a słowa te odbiły się w głowie nastolatki niczym echo. – Rozbieraj się i siadaj. Zaraz podam obiad.
          Czuła się dość niezręcznie w tej odsłonie swojej rzeczywistości. Wróciła do małego korytarzyka i odwiesiła kurtkę na wieszak. Weszła do łazienki, gdzie napotkała kolejne zaskoczenie. Było w niej czysto. Umyła dłonie i rozejrzała się po małym mieszkaniu. Zorientowała się, że jest wysprzątane. Zdumiona wkroczyła do kuchni.
          Matka nakładała drugą porcję obiadu, a ona usiadła przy czekającym już na nią talerzu. Zaczekała, aż rodzicielka do niej dołączy, wciąż bacznie ją obserwując.
– Posprzątałam dom. Od rana biegałam z mopem i odkurzaczem – oznajmiła kobieta siadając przy stole.
– Na kaca najlepsza praca – bąknęła pod nosem.
– Proszę? – spytała pani Braun podnosząc głowę znad talerza.
– Nic.
          Czuła się tam jak w równoległym świecie. Gdzie podziała się ta zmęczona życiem, zniechęcona do wszystkiego matka? Gdzie rozdrażniony wszystkim ojciec? Gdzie ci obojętni rodzice?
          Skończyła konsumpcję i podniosła się z krzesła. – Dokąd idziesz? – spytała Hellen widząc, wstającą córkę.
– Do siebie. Muszę odrobić zadania – odburknęła poirytowana.
– Pomóc ci w czymś?
– Obejdzie się – rzuciła zmierzając do swojego pokoju.
          Zamknęła za sobą drzwi, torbę rzuciła w kąt pomieszczenia i opadła na łóżko, które zaskrzypiało pod ciężarem jej ciała. Westchnęła głośno i zaczęła wpatrywać się w biały sufit. Nie chciała, żeby matka myślała, że tak jak ona puści wszystko w niepamięć. To tak nie działa. Zniszczonego dzieciństwa nie da się tak po prostu zapomnieć.
          Doszedł ją dźwięk nadchodzącego połączenia. Nie miała ochoty wstawać, ale przemogła się i wyjęła telefon z kieszeni torby. Na ekranie widniało imię „Stefan” i jego zdjęcie, zrobione jakiś czas temu. Przycisnęła zieloną słuchawkę i przystawiła telefon do ucha. – Halo? – zapytała.
– Jak poszło? – doszedł ją poważny głos przyjaciela.
– Nie poszło – skwitowała.
– Jak to?
– Weszłam do domu i zastałam coś nienormalnego. Zaczynam się zastanawiać, czy to nie sen.
– Co masz na myśli?
– Dom jest posprzątany, a mama stała przy garach. Rozumiesz? Moja matka zrobiła mi obiad – mówiła szeptem. – Dodatkowo była niezmiernie miła.
– Czy to źle? – zapytał z niedowierzaniem.
– Nie wiem czy źle, ale na pewno nie jest to normalne. Ona udaje, że nic się nie stało. Że dzień wczorajszy w ogóle nie miał miejsca.
– Nie wszyscy potrafią przyznać się do błędów – zauważył.
– Znowu to robisz, Stefanie! – oburzyła się.
– Co takiego?
– Znowu ich usprawiedliwiasz! – podniosła głos i zakończyła połączenie rzucając telefon na łóżko.
          Usiadła na parapecie okna i podciągnęła nogi pod brodę. Wpatrywała się panoramę miasteczka okrytego warstwą białego puchu. Dopiero po chwili zorientowała się, że po jej policzkach ściekają łzy. Otarła je raz, drugi, trzeci, aż w końcu przestała zwracać na nie uwagę.
– Wszyscy są przeciwko mnie – szepnęła chowając twarz w kolanach.
          Siedziała tak chwilę, aż w końcu się ocknęła. Wstała z parapetu i usiadła przy biurku. Wypakowała potrzebne podręczniki i zatopiła swoje smutki w nauce. Choć na chwile zapomniała o tym, jaki szok zastała w mieszkaniu. Przywykła do tego, ze każdego dnia przychodziła do domu, szykowała sobie coś do jedzenia i do wieczora nie opuszczała pokoju. Przywykła do ciągłego nieporządku w domu. Przywykła do tego, że chodziła na palcach, by nie obudzić śpiących przy stole rodziców. A przede wszystkim przywykła do tego, że nie rozmawiała z matką.
          Męczyła się nad zadaniem z matematyki, gdy usłyszała pukanie do jej drzwi. Odwróciła głowę w ich stronę. Powolnie się otworzyły, a jej oczom ukazała się matka. Ponownie spuściła wzrok na zeszyt i nie zwracając uwagi na kobietę powróciła do notowania.
– Możemy porozmawiać? – usłyszała.
– O czym? – nie zaszczyciła jej spojrzeniem.
– Chciałam porozmawiać… jak matka z córką – wyjaśniła.
– Jak dotąd nie miałaś takich potrzeb, więc nie widzę konieczności, by teraz to zmieniać – odparła.
– Proszę – usłyszała.
          Westchnęła i odłożyła długopis. Odwróciła się w stronę kobiety i popatrzyła na nią. Ta jakby biła się z myślami. Po chwili usiadła na łóżku dziewczyny i zaczęła bawić się fartuszkiem, który miała na sobie.
– Nie mam czasu, jeśli chcesz tak milczeć, pozwól, że wrócę do moich zajęć.
– Nie wiem… po prostu jak mam o to zapytać.
– O co?
– Olivio, czy ty spotykasz się z jakimś chłopcem? – wydusiła z siebie.
– Co?! – myślała, że się przesłyszała.
– Nie wróciłaś wczoraj na noc. Myślałam, że nocujesz u jakiejś koleżanki, ale później pomyślałam, że to może jednak chłopak
– Dziś interesuje cię to, co się ze mną dzieje, tak?! – zdenerwowała się.
– Córeczko, czy ty z nim sypiasz? – zapytała bez ogródek.
– Co?! Jak śmiesz o to pytać?! – krzyknęła.
– Martwię się o ciebie córeczko – powiedziała.
– Przez wiele lat nie martwiłaś się o to, a teraz to tak nagle się zmieniło?! Czego chcesz?! Żyj swoim życiem, a moje zostaw w spokoju! Myślisz, że jednym obiadkiem wynagrodzisz mi całe lata katuszy?! Wyjdź stąd!
– Nie chciałam cię urazić – powiedziała drżącym głosem.
– Wyjdź stąd, albo ja wyjdę!
           Kobieta zwiesiła głowę i wyszła z pokoju. Ona nie wiedząc co zrobić z natłokiem adrenaliny, który w niej buzowała rzuciła stojącym na biurku zdjęciem.
          Było w szklanej ramce. Przedstawiało ją i matkę. Miała trzy lata. Matka trzymała ją w ramionach, a ona przytulała się do niej. Uśmiechały się. Wyglądały na szczęśliwe. Jednak pod wpływem zderzenia z podłogą ramka robiła się w mak.
          Po raz kolejny zaczęła płakać. Szlochała i nie potrafiła nad sobą zapanować. Zastanawiało ją, dlaczego kiedyś było dobrze, a później wszystko musiało się popsuć. Nie mogła zrozumieć dlaczego jej matka zrezygnowała z miłości do niej i zmarnowała im obu życie.
         Otarła oczy i opadła na stare, skrzypiące łóżko. Przykryła się kołdrą po sam czubek głowy i leżała. Poczuła się jak mała dziewczynka, którą kiedyś była. Kiedy na zewnątrz panowała burza, zawsze chowała się pod pierzyną, jakby miała ją ochronić przed piorunami. Kiedy w domu był awantury, którymi uczestnikami byli rodzice, również chowała się w pościeli, jakby miała ją uchronić przed wrzaskami. Teraz było podobnie. Skryła się przed nowym obliczem matki. Przed obliczem, do którego nie przywykła. Przed obliczem, którego nie pojmowała. Przed obliczem, które na swój sposób ją przerażało.
          Usłyszała dźwięk swojego telefonu. Odkryła się i usiadła. Chwyciła leżące w rogu łóżka urządzenie i odczytała wiadomość:

„Spotkamy się o 20?”

          Westchnęła cicho. Opadła na łóżko i ponownie zakryła swą twarz kołdrą. Zamknęła oczy i usłyszała, iż frontowe drzwi mieszkania się otwierają. Słyszała kroki. Jej pokój położony był obok małego korytarzyka, gdzie odwiesić można było płaszcze. Zawsze idealnie wszystko słyszała. To był jej ojciec. Odwiesił kurtkę na wieszak i założywszy na stopy kapcie, udał się do kuchni. Nie słyszała słów wypowiadanych przez matkę i ojca, słyszała tylko ich głosy. Nie pamiętała już, że rodzice potrafią spokojnie rozmawiać.

______________________________________

Hej Kochane! :*
Zjawiam się z czwóreczką!
Wybaczcie to opóźnienie, ale jak pewnie zauważyłyście przez brak mojej aktywności pod Waszymi nowościami, że miałam dużo pracy.
Zapowiada się dość luźny weekend, więc postaram się ponadrabiać wszystkie zaległości. :)

Dziękuję Wam za wszystkie komentarze i wyświetlenia! Jesteście nieocenione! ❤
Nie sposób także, nie podziękować za wszystkie nominację do Liebster Award. ❤

Całuję!
Kolorowa Biel ❤