Osiemnasta rzeczywistość

          Dni mijały, a noce nie należały do lekkich. Od jakiegoś czasu nie mogła spać. Wieczorami wierciła się w łóżku, czekając, aż nadejdzie sen, a nocami budziła się oblana potem. Co było powodem koszmarów? A może bardziej adekwatne będzie zapytanie: kto?
          On. Zawsze, gdy zamknęła oczy widziała jego twarz. Kiedy nastawała cisza, słyszała jego śmiech. Kiedy oddychała, czuła jego zapach. Nie potrafiła oglądać ich przedzielonych jakąś niewidzialną ścianą. Oboje chcieli się do siebie dostać, jednakże nie mogli. Dlaczego? Bo sama tego chciała. Postawiła między nimi niewidzialną barierę, którą podświadomie bardzo chciała przekroczyć.
          Przerwa świąteczna minęła. Musiała wrócić do szkoły. Musiała. Nie chciała. Matka czuła się coraz lepiej i tak też wyglądała. Jednakże ona w cale nie czuła, że ciężar z jej barków w jakiś sposób zelżał. Przeciwnie. Z każdą kolejną wizytą w szkole, czuła się jeszcze bardziej przytłoczona. Musiała spotykać się z tymi obłudnymi ludźmi. Musiała patrzeć na ich szydercze spojrzenia i każdą obelgę, którą ją obrzucili, przyjmować ze stoickim spokojem.
          Jak to możliwe, że nauczyciele tego nie widzieli? A może nie chcieli widzieć? Może nie chcieli brudzić sobie rąk, tak śliskimi sprawami? Ale czy nie widzieli, jak ona cierpi?!
          – Ten twój gach naprawdę cię wykiwał – usłyszała pewnego słonecznego dnia na korytarzu.
– Możemy nie skupiać się na mnie – warknęła. – Twoje życie prywatne z pewnością jest bardziej barwne niż moje.
– O z pewnością! – zadrwiła blondynka. – Ale może powiesz mi, dlaczego cię zostawi? 
          Nie odpowiedziała nic. Wbiła wzrok w ciężkie, zimowe buty na swoich stopach.
– Ciekawi mnie po prostu – zastawiła jej drogę, stając przed nią i krzyżując ramiona na piersiach – co takiego się wydarzyło, że nie spotykasz się już z tym przystojniaczkiem? Chciałaś za dużo, a nie spełniałaś jego oczekiwań? No wiesz, pewnie nie jesteś wystarczająco doświadczona w tych sprawach – cmoknęła Simon.
          Po raz kolejny zignorowała ją. Nie odpowiedziała. Podniosła wzrok i zaczęła lustrować jej twarz. Pokazywała, że nie dotknęło ją żadne z wypowiedzianych słów. Oczywiście tylko na pozór.
– Okej, nie rozumiesz między wierszami, to powiem prosto z mostu. Podaj mi jego numer. Skoro zrozumiał, że taka osoba jak ty do niego nie pasuje, to z pewnością doceni mnie – powiedziała z szerokim uśmiechem, przeczesując ręką długie, blond włosy.
          Przymknęła powieki i nie mogła powstrzymać się od drwiącego prychnięcia. Uniosła delikatnie kąciki swych ust i spojrzała głęboko w jej jasne tęczówki. Uniosła brwi i wyminęła blondynkę, zostawiając ją samą na zatłoczonym korytarzu.
          Zaczęło się. Znów krzyczała za nią. Znów słyszała te niecenzuralne słowa. Znów słyszała słowa, które słyszeli wszyscy, a których zarazem nie słyszał nikt inny. Przyspieszyła kroku ściskając jeszcze mocniej podręczniki, które trzymała w rękach.
          Wbiegła do łazienki i zamknęła się w jednej z kabin opadając na lodowatą posadzkę. Dopiero wtedy pozwoliła nagromadzonym łzą spłynąć po jej policzkach. Nie chciała pokazywać tego wcześniej. Nie chciała pokazywać, że jest tylko i wyłącznie człowiekiem, który nie zniesie tego wszystkiego. Udawała tytana, ale była świadoma, że to marna udawanka. Skąd w ludziach tyle nienawiści i jadu? 
          Przecież to nie on ją zostawił. Przecież to nie on uciął wszelkie kontakty. To ona. To wszystko wynikło z jej inicjatywy. To jej wina.
          Wtedy uświadomiła sobie, że zaprzestał staraniom. Nie dzwonił. Nie pisał. Nie dawał żadnego znaku życia. Zniknął z jej życia tak, jak chciała.
          To uderzyło w nią jeszcze bardziej. Zaczęła płakać jeszcze większymi łzami. Szloch niemal w całości opanował pomieszczenie. Nie potrafiła przestać. Nie potrafiła podnieść się z podłogi. Nie potrafiła stawić czoła rzeczywistości.
          Siedziała sama. W ciszy. W spokoju. Z każdą minutą jej umysł się wyciszał i uspokajał. Z każdą chwilą  ilość łez wydobytych spod powiek malała.
          Narzuciła na siebie kurtkę. Szyję owinęła szczelnie grubym szalem, a torbę zarzuciła na ramię. Dłonie wcisnęła w kieszenie kurtki i opuściła szkolne mury. Lekcje jeszcze trwały. Ona jednak nie miała siły, by wciąż w nich uczestniczyć.
          Wyszła na mroźne powietrze. Słońce przedarło się przez białe obłoczki, ale ujemna temperatura nadal dawała się we znaki. Nie minęło kilka minut, gdy jej nos i policzki poczerwieniały z zimna.
          Szła wolno, przemierzając ulice ruchliwego miasteczka. Każdy krok pokonywała z namysłem i rozwagą. Dobrze wiedziała gdzie chce dojść. Nie wiedziała, czy dobrze postępuje udając się do tego miejsca. Wiedziała jednak, że właśnie to podpowiada jej serce.
          Mijała ludzi, a każdy z nich wyglądał tak samo. Byli zabiegani. Wyglądali tak, jakby przez natłok obowiązków zapominali o sowich problemach. Jakby przez natłok obowiązków zapominali również o swoim szczęściu. Każdy medal ma przecież dwie strony.
          Zatrzymała się pod budynkiem. Tak. Pod tym samym budynkiem, do którego uciekała, by choć na chwilę zapomnieć o swoich zmartwieniach. Do tego budynku, który dawał jej ukojenie. Do tego budynku, który był domem dla niego.
          Żwawym krokiem podeszła do drzwi i pchnęła je. Skierowała się do windy, wciskając odpowiedni guzik.
          Metaliczna powłoka windy pozwoliła jej poprawić rozwiane włosy i przyjrzeć się sobie. Wiedziała, czego chce. Wiedziała, co musi zrobić.
          Winda się zatrzymała. Wyszła. Przemierzała jasny korytarz pewnym, zupełnie innym niż zazwyczaj krokiem. Stanęła przed drzwiami z numerem „36”. Wzięła głęboki oddech i nie wypuszczając powietrza z płuc, wcisnęła dzwonek.
          Czekała dłuższą chwilę, ale nikt nic. Ponownie wcisnęła dzwonek. Znów nikt nie otworzył.
– Gdzie jesteś, Stefanie? – szepnęła do siebie.
          Rozejrzała się dookoła z nadzieją, że może ujrzy go gdzieś w pobliżu. Niestety, nigdzie go nie było. Z rezygnacją skierowała się w stronę windy.
          Powolnie wcisnęła guzik. Smutna? Nie.  Zła? Nie. Rozczarowana? Tak. To ostatnie słowo idealnie odzwierciedlało jej samopoczucie. Była rozczarowana. Chciała, by był w domu. Chciała z nim porozmawiać. Chciała wszystko wyjaśnić. Chciała… Jak zwykle zakończyło się na próbach. Ale czy może mieć do niego pretensje? Oczywiście, że nie. To ona zmusiła go do zaprzestania starań. To ona kategorycznie zabraniała mu spotkań. A teraz co? Tak po prostu przyszła do niego i myślała, że będzie na każde jej zawołanie? Ona nie była fair w stosunku do niego, więc on też nie miał takiego obowiązku.
          Zatrzasnęła za sobą drzwi. Poprawiła torbę na ramieniu, po czym ukryła dłonie w kieszeniach kurtki. Podniosła wzrok. Zobaczyła go. Zakuło ją w sercu. Ale nie było to, to przyjemne ukłucie. To było ukłucie smutku, żalu i tęsknoty.
          Jego postać stała się niewyraźna. Rozmazała się pod wpływem gromadzących się łez. Widziała go. Nie był sam. Szedł z wysoką, atrakcyjną brunetką. Śmiali się. Wyglądali na szczęśliwych. Dźwigał torby z zakupami. Pewnie zrobili je wspólnie. Teraz wejdą do mieszkania, rozbiorą się z grubych kurtek i usiądą przy kubku gorącej herbaty na rozgrzanie. A co nastąpi później? Później wezmą się za przygotowanie wspólnego posiłku.
          Taka możliwość urodziła się w jej głowie. Potrząsnęła głową. Zorientowała się wówczas, że para się zbliża. Pospiesznie otarła policzki i zacisnęła szczęki i pobiegła w przeciwnym kierunku.
          Szlag! Zauważył ją. Usłyszała krzyk za sobą. Wzywał ją. Wykrzykiwał jej imię. Słyszała, że biegnie za nią, ale jednak narzuciła sobie znacznie szybsze tępo i sama nie wie nawet kiedy, zgubiła go.
          Pot oblał jej kark i twarz. Upadła w zimny śnieg. Znalazła w nim ukojenie. Schłodzenie. Mroźny puszek powodował nieprzyjemne mrowienie jej ciała. Coś pękło. Znów zaczęła płakać. Siedziała na ośnieżonym trawniku z podkurczonymi nogami. Twarz ukryła w kolanach. Nie chciała wiedzieć kim była ta kobieta. Nie chciała mu przeszkadzać. Miał przecież prawo do szczęścia.

~***~

          – Kto to był? – usłyszał.
– Olivia – mruknął, odbierając od niej torby z zakupami.
– Ta Olivia? – zapytała zdziwiona.
          Skinął głową. Otworzył drzwi i wskazał jej, by weszła do środka.
          Rozebrał się z grubej kurtki, zakupy rzucił niedbale na kuchenny stół i zamknął się w swoim pokoju. Opadł na łóżko, krzyżując ręce pod głową.
          Co sobie pomyślała? Znienawidziła go? Dlaczego uciekła? Co tutaj robiła? To były tematy jego głębokich rozmyślań. Przecież nie chciała się z nim spotykać. Nie chciała się z nim kontaktować.
          Po ostatnim spotkaniu zrozumiał jak wiele ją to kosztuje i jak bardzo jest pewna swojego postanowienia. Walczył z sobą, ale nie wydzwaniał. Uszanował jej wolę. Ona jednak pojawia się pod jego domem, widzi go, a później ucieka. Dlaczego?
          Usłyszał ciche pukanie do drzwi. Mruknął coś pod nosem, a drzwi się uchyliły.
– W porządku? – zapytała opierając się o futrynę.
          Skinął głową. 
– A mnie się wydaje, że nie do końca – westchnęła i usiadła na łóżku.
– Wszystko okej – rzucił.
          Westchnęła i położyła się obok, kładąc głowę na jego klatce piersiowej. Nie odzywała się. On również nie zakłócał ciszy.
– Chcesz o tym pogadać? – zapytała, rysując kółka na jego brzuchu.
– Nie ma o czym – odpowiedział zdawkowo.
– Jeśli myślisz, że uda Ci się mnie zbyć, jesteś w błędzie – powiedziała, klepiąc go po umięśnionym brzuchu. – Za pięć minut widzę cię w salonie – poderwała się z łóżka i wyszła z pokoju.
          Kiedy usłyszał, że drzwi się zamknęły, uśmiechnął się do siebie. Dobrze wiedział, co oznaczało to wezwanie. Przysiadł na skraju łóżka, a włosy przeczesał dłonią. Westchnął i ujął twarz w ręce. Odczekał chwilę i poderwał się z łóżka.
          Wyszedł z sypialni i poczuł ten zapach. Ten sam zapach, który dobijał się do jego nozdrzy niegdyś niemal każdego dnia. Uniósł lekko kąciki ust.
– Jak będziesz jeszcze dłużej zwlekał to z pewnością wystygnie – wskazała parujący kubek na małym stoliku przed skórzaną kanapą.
– Wiedziałem. Jesteś strasznie przewidywalna – rzucił z uśmiechem, siadając obok niej.
– Ale udało mi się ciebie rozweselić, czyli podziałało – uśmiechnęła się, pociągając łyk słodkiego kakaa.
– Takie, jak kiedyś – westchnął.
– Co, jak co, ale kakao to mi wychodzi – zaśmiała się.  – Ale tak na poważnie. Stefcio, co cię trapi?
– To wszystko jest zbyt skomplikowane… Poza tym to długa historia – westchnął.
– Wiesz… sądzę, że ci na niej zależy. A znam także kobiecą logikę i… wydaje mi się, że widząc nas Olivia mogła pomyśleć sobie dosłownie wszystko.
– Co takiego?
– A co ty byś pomyślał, gdybyś zobaczył ją z innym mężczyzną? – uniosła brew.
          No właśnie. Co by pomyślał?
– Jesteśmy tylko przyjaciółmi – mruknął.
– A jednak ona zareagowała nieco inaczej, prawda?
– Co masz na myśli?
– Nie rób z siebie idioty, Stefanie! – oburzyła się. – Myślę, że powinieneś z nią porozmawiać.
          Nic nie odpowiedział. Utkwił wzrok w bliżej nieokreślonym punkcie. Nie kontaktował ze światem. Pieczołowicie nad czymś rozmyślał.
– Musisz jej powiedzieć kim jestem i dlaczego się tutaj znalazłam – powiedziała, a jej słowa wyrwały go z dziwnego zawieszenia.
– Nikomu nie muszę się z niczego tłumaczyć – wycedził gorzko, przekładając kubek z ręki do ręki.
– Radzę dobrze – poklepała go po kolanie. – Schowaj zranione ego do kieszeni. Skoro tak cię zraniła, porozmawiaj z nią. Nie trap się tym, ale także nie obwiniaj jej o wszystko.
– Dzięki, Greto...
          Uśmiechnęła się i bez słowa wzięła od niego pusty kubek. Dała mu tym do zrozumienia, że powinien iść, zamienić jej słowa w czyny.
          Włożył grubą kurtkę. Wsunął ciężkie buty, a na głowę założył ciepłą czapkę. Zamykając drzwi, krzyknął, iż nie wie kiedy wróci.
          Wyszedł na zewnątrz. Owiał go chłodny wiaterek i w tym samym momencie oblała go fala niepokoju. Nie wiedział, co powinien powiedzieć. Nie wiedział, czego nie powinien powiedzieć. Nie wiedział od czego zacząć. A przede wszystkim nie wiedział, czy zechce z nim rozmawiać. Wszystko stało pod jednym, wielkim znakiem zapytania. Jednakże on nie wahał się ani chwili. Jechał opustoszałą ulicą, nie zwracając na nic uwagi. Był tylko on, ona i jego myśli.

~***~

          Siedziała szczelnie otulona kołdrą. W jej głowie krążyły myśli. Myśli skupione wokół jednej osoby. Starała się nie zamykać oczu, bo za każdym razem widziała jego. Jego i tę kobietę. Ich oboje. Wyobrażała sobie jacy są szczęśliwi. Wiedziała, że nie może mieć pretensji do nikogo innego z wyjątkiem siebie. To ona zafundowała sobie takie cierpienia. To ona zgotowała sobie taki los. Teraz, kiedy spojrzała na to z perspektywy dłuższego czasu, zrozumiała, że zrobiła najgorszą głupotę w życiu.
          Uniosła rękaw ciepłego swetra, a ujrzawszy bransoletkę, którą podarował jej właśnie on, wypuściła krokodyle krople łez spod powiek. 
          Westchnęła i spojrzała w stronę okna. Było już ciemno. W tym samym momencie, usłyszała subtelne pukanie do drzwi. Otarła policzki i wzięła głęboki oddech. Bez wahania rzuciła ciche „proszę”. 

____________________________

Witam moje najwspanialsze! ;*
Przybywam z osiemnastką. ;)
Tak jak mówiłam, nastąpił punkt zwrotny w opowiadaniu.
Czyżby Olivia zrozumiała swój błąd?
Co sądzicie o rozdziale?
Jestem głodna Waszych opinii. ❤

Kochane, chciałabym Wam także podziękować z całego serduszka za tak wiele ciepłych komentarzy. Pobicie matki Olivii wywołało dość duże poruszenie. :)
Cieszę się również, że zawitały tutaj nowe osoby. ❤

Chciałabym także zaprosić Was na spontaniczną, krótką historię. :)
Miłość to nie pluszowy miś
Nie martwcie się. To nie to opowiadanie, nad którym tak bardzo się zastanawiałam.
Ta historia napisana została spontanicznie i w ten sam sposób została opublikowana - także spontanicznie. :)
Jest o jednym z naszych polskich klubów piłkarskich, więc zrozumiem, jeśli ktoś nie będzie chciał czytać. Aczkolwiek zachęcam do zapoznania się z historią i nie zwracanie jakiejś większej uwagi na bohaterów. Równie dobrze mogliby to być inni piłkarze czy też inni sportowcy. :) Bardzo zależy mi raczej na opinii historii, myślę że wiecie, co mam na myśli. ;*
A co do opowiadania, które chciałam zacząć pisać po zakończeniu Wspólnie odmieńmy rzeczywistość, to nie martwcie się, pojawi się. I będzie skoczne. ;)

Całuję!
Kolorowa Biel ❤