Siedemnasta rzeczywistość

          Stanęła przed drewnianymi drzwiami, z których odchodziła już ciemna farba. Oparła się o poręcz schodów i przymknęła oczy. Wszystko, co dobre dobiegło końca, nadszedł czas, by zmierzyć się z szarą rzeczywistością.
          Chwyciła walizkę i nacisnęła klamkę. Zdziwiła się, gdy drzwi nie ustąpiły. Zatopiła dłoń w kieszeni dżinsów, z której wyciągnęła klucze. Wyszukała odpowiedni, umieszczając go w zamku. Zamek zatrzeszczał.
          Powolnie pchnęła ciężkie drzwi i weszła do środka. Panowała cisze i półmrok. Zdjęła kurtkę oraz buty, po czym weszła do swojego pokoju. Rzuciła walizkę na podłogę i podała na łóżko.
          Poczuła, jak  jej mięśnie się rozluźniają. To było uczucie, które uwielbiała. Miała chwilę, by odpocząć i rozprostować kości po długiej podróży.
          Kiedy tylko zamknęła oczy ukazywała się jej jego postać. Stał i patrzył na nią z tym swoim zawadiackim uśmiechem. Lustrował ją tymi apetycznymi, czekoladowymi tęczówkami. Podchodził bliżej, znacznie zmniejszając dzielący ich dystans, a kiedy doszedł wystarczająco blisko, chwycił jej dłoń i ucałował rozpalonymi wargami.
          Gwałtownie otworzyła oczy. Potrząsnęła głową i wyprostowała się do pozycji siedzącej. Westchnęła. Nie mogła pozwolić na to, by  głowa płatała jej takie figle. Nie mogła dopuszczać do siebie takich myśli.
          Podniosła się z łóżka i powędrowała do kuchni, by nalać sobie szklankę wody.
          Podskoczyła, gdy zobaczyła matkę siedzącą przy stole. Była pewna, że jest sama. Kobieta twarz miała skrytą w dłoniach.
– Wszystko w porządku? – zapytała powolnie podchodząc do rodzicielki.
          Odpowiedziała głucha cisza.
– Mamo, czy wszystko w porządku? – powtórzyła głośniej.
          Znowu nic.
          Zalała ją fala irytacji.
– Znowu piłaś! – wrzasnęła.
– Nie – wychrypiała niemal natychmiast matka.
– W taki razie, dlaczego tak się zachowujesz? – nie dawała za wygraną.
          Kobieta opuściła dłonie i wyprostowała sylwetkę. Miała podbite oko i posiniaczoną twarz. Kącik ust był rozcięty, a dolna warga opuchnięta. Widok matki ją osłabił. Kolana zrobił się jak z waty. Musiała przysiąść na kuchennym taborecie obok.
– Co się stało? – wydusiła z siebie.
– Nic – odparła odwracając wzrok od córki.
– Ktoś cię pobił.
– Nie – zaprzeczyła.
– Ktoś cię pobił, a ty mówisz, że nic się nie stało. Mamo! – obruszyła się.
– Dobrze. Dobrze, wszystko ci powiem, ale nie denerwuj się kochanie – chwyciła jej dłoń, zaciskając z swoich.
          Penetrowała twarz matki niespokojnym spojrzeniem i czekała, aż ta w końcu zacznie mówić. Niecierpliwiła się. Po raz kolejny zaczęła w niej narastać złość. Kiedy jej w końcu powie?
– Zostałam napadnięta… Wracałam z zakupów i napadł na mnie jakiś chłopak w kapturze – przyłożyła dłoń do czoła. – Chciał wziąć moje pieniądze, ale mu nie pozwoliłam… Rzucił się na mnie i zaczął okładać pięściami. Dałam mu torebkę, a ten uciekł – powiedziała szlochając.
– Mamo, jak mogłaś być tak nieodpowiedzialna. Przecież on mógł cię zabić. Dlaczego nie dałaś mu tych pieniędzy od razu? – zapytała łagodnie.
– Bo to były moje ostatnie pieniądze – powiedziała ze wstydem.
          Zacisnęła wargi. Westchnęła i spojrzała w oczy matki.
– Byłaś u lekarza? – zapytała dotykając opuszkiem posiniałego policzka matki.
– Nie.
– W takim razie, zaczekaj.
          Wstała i podeszła do lodówki. Odtworzyła dolną część, gdzie znajdowała się zamrażarka. Zauważyła, że jest niemal pusta. Była w niej tylko paczka przeterminowanych mrożonych warzyw. Wyjęła je.
– Masz. Przyłóż sobie do twarzy, ja pójdę po wodę utlenioną – rozkazała.
          Matka posykując, przyłożyła schłodzoną paczkę do policzka. Ona zniknęła w korytarzyku. Otworzyła drzwiczki szafki i zaczęła szukać w niej wody. Kiedy w końcu ją znalazła, zamknęła drzwi i spojrzała w swoje lustrzane odbicie. Zrobiło jej się przykro, że pomyślała, iż matka po raz kolejny mogła wrócić do nałogu. Zezłościła się na siebie, że tak szybko traci zdrowy rozsądek. Chwyciła waciki oraz buteleczkę wody utlenionej i wyszła z pomieszczenia.
          Obmyła twarz matki, dezynfekując każdą najmniejszą rankę. Kiedy skończyła pani Braun bacznie jej się przyglądała. Obserwowała jej sylwetkę, śledząc każdy ruch. Dość szybko się zorientowała i spojrzała na kobietę wymownie.
– O co chodzi? – zapytała.
– O nic.
– To dlaczego tak mi się przyglądasz? – drążyła.
– Po prostu nie mogę uwierzyć, jaką wspaniałą jesteś dziewczyną – wyszeptała, a po jej policzku spłynęła pojedyncza łza.
– Nie wiem o czym mówisz.
– O twojej dobroci. Mogłaś mnie przecież zostawić, tak jak ja kiedyś zostawiłam ciebie – wyjaśniła, nie ocierając łez.
– To było kiedyś. Nie wracajmy do tego . Zrobię ci coś do jedzenia, a potem podam ci tabletkę przeciwbólową. Pewnie cię boli.
– Nie tak mocno, jak mogłoby się wydawać – uśmiechnęła się lekko kobieta.
          Zaczęła przygotowywać kolację. Zaparzyła herbatę i uszykowała kilka kanapek. Nie była głodna i wiedziała, że matka też nie jest. Chciała mieć pretekst do rozmowy. Instynkt podpowiadał jej, że rodzicielka tego potrzebuje.
– Byłaś… – zaczęła niepewnie – na policji?
          Kobieta zachłysnęła się herbatą, którą akurat piła. Kiedy opanowała kaszel i ustabilizowała oddech, s0pojrzała na nią.
– Oczywiście. Od razu, kiedy tylko ta miła pani pomogła mi wstać, użyczyła mi telefonu i zawiadomiłam policję – zapewniła.
– Złożyłaś zeznania? – zapytała, unosząc brew.
– Oczywiście.
– Co powiedzieli? – mruknęła bawiąc się kanapką, leżącą na jej talerzu.
– Że dadzą znać, jeśli się czegoś dowiedzą.
– Jak zwykle nic z tym nie zrobią – warknęła.
– Kochanie, to policjanci. Komu mamy ufać, jak nie im?
          Po skończonej kolacji podała mamie wcześniej wspomniane środku przeciwbólowe i pomogła jej znaleźć się w łóżku. Wróciła do kuchni i zaczęła sprzątać po posiłku.
          Cała energia, którą dostarczył jej wyjazd i spotkanie jego, ulotniły się w kilkanaście minut. Opadła na krzesło i skryła twarz w dłoniach. Nie wiedziała, jak ma radzić sobie ze wszystkimi problemami, jakie ją dotykają. Czasami zastanawiała się, czym zawiniła, że los karze ją na każdym kroku. Była bezsilna.
          Czekała, aż w końcu zapanuje spokój, a po deszczu wyjdzie piękna siedmiokolorowa tęcza. Tylko ile ma jeszcze czekać?
          Podniosła się z krzesła i poczłapała do pokoju. Wyjęła z kieszeni telefon i odnalazła odpowiedni numer. Wcisnęła „dzwoń”. 
– Halo? – niemal od razu usłyszała ten pogodny ton.
– Już dojechałam. Niecałą godzinę temu weszłam do domu. Wszystko w porządku.
– Cieszę się. Szkoda, że nie mogłaś zostać dłużej – westchnęła Irmina.
– Och, byłam już u ciebie wystarczająco długo. Dziwne, że nie wystawiłaś mnie za drzwi po dwóch dniach – zaśmiała się, a śmiech wydobywający się z jej gardła, był szczery.
– Daj spokój.
– Chciałabym poruszyć jeszcze jedną sprawę – szepnęła.
– Jaką? – zapytała tonem, który wydawał się wręcz przesycony słodkością.
– Dzwoniłaś do Stefana – to nie było pytanie, nie oczekiwała na nie odpowiedzi, bo bardzo dobrze ją znała. W eterze panowała cisza. – Dlaczego?
– A nie chciałaś się z nim spotkać? Nie chciałaś rzucić mu się w ramiona, kiedy wysiądziesz zmęczona z pociągu?
– Proszę cię, nie mieszaj się w to…
– Nie mogę! Nie mogę, Livio. Nie mogę patrzeć jak robisz sobie i jemu na przekór. Musisz wziąć sobie do serca każde moje słowo, bo potem może być już za późno i ty doskonale o tym wiesz. 
– Irmino, bardzo dziękuję za te wspaniałe dwa tygodnie – nagle zmieniła temat. – Jestem przepełniona fantastycznymi przeżyciami. Odezwę się niebawem. Całuję.
          Zakończyła połączenie, nie czekając na słowa przyjaciółki.
          Podniosła się z łóżka i podeszła do okna. Było ciemno. Śnieg pruszł z nieba, a bezlistne drzewa wyginały się pod wpływem wiatru. Westchnęła i zaczęła analizować całą rozmowę z Irminą raz jeszcze. 

_____________________________
Hej Kochane! ;*
Zjawiam się z siedemnastką. ;)
Jak Wam się podoba?
Ten nieco krótszy niż poprzedni i znów nie ma Stefana, ale mam nadzieję, że mi wybaczycie. ;)

Już w kolejnej rzeczywistości nastąpi pewien przełom... Więcej niestety powiedzieć nie mogę. :)

Cóż, w sumie wyrobiłam się z wszystkimi zaległościami i bardzo chciałabym Wam podziękować za tyle cierpliwości ile mi okazujecie. Jesteście nieocenione! ❤

 
Bardzo serdecznie Wam dziękuję. Pojawia się tutaj nieco nowych czytelników, więc jestem o wiele bardziej zmotywowana. :)

A no i oczywiście bardzo gorąco dziękuję Wam za wzięcie udział w ankiecie. Jestem bardzo mile zaskoczona! :D
No, ale co się z tym wiąże. ;)
Wiem już ile dokładnie rzeczywistości zostało nam do końca. Nie jest ich zbyt wiele, dlatego zaczęłam zastanawiać się nad kolejną historią...
Zastanawiam się tylko czy jest sens.
Jeśli macie ochotę, gorąco zapraszam do wzięcia udziału w kolejnej ankiecie. ;*

Całuję!
Kolorowa Biel ❤