Szesnasta rzeczywistość:

          Usłyszała pukanie do drzwi.
– Proszę powiedziała – odwracając się w ich kierunku.
          Z uchylonych drzwi zerkała na nią Irmina.
– Kochana, wyglądasz rewelacyjnie! –pisnęła.
          Ponownie spojrzała w swoje odbicie. Długie włosy ciasno spięła w luźny warkocz. Nałożyła delikatną warstwę makijażu, a ciało przyodziała najładniejszą sukienką, jaką kiedykolwiek posiadała. Spojrzała na swoje stopy odziane w czarne, klasyczne szpilki i wygładziła materiał sukienki.
– Nie przesadzaj. To ty wyglądasz jak milion dolarów – uśmiechnęła się.
– Och, chyba nie będziemy się wykłócać, która zrobiła sobie ładniejszy makijaż? Chodźmy na dół. Wszyscy już czekają.
          Wspólnie zeszły do jadalni. Wszyscy wyglądali bardzo elegancko. Pani Fischer włożyła granatową sukienkę, a na szyję zawiesiła białe perły. Włosy upięła w ciasny kok. Pan Fischer włożył czarny garnitur i krawat pod kolor sukienki małżonki. Wyglądali, jakby ktoś wyciągnął ich z jakiejś reklamy.
– Witajcie, skoro już jesteście, to możemy zaczynać – powiedziała uśmiechnięta kobieta.
          Wzięła mały talerzyk, na którym leżał opłatek i poczęstowała każdego. Przyszedł czas na składanie życzeń.
– Livio, życzę ci, aby w końcu wszystko się poukładało z rodzicami. Żebyś wyjaśniła sobie wszystko ze Stefanem i przede wszystkim żebyś była szczęśliwa, zdrowa i tak samo fantastyczna jak do tej pory – powiedziała Irmina.
– Dziękuję. Ja życzę tobie tego samego, Irmino. Żebyś zawsze się uśmiechała, niezależnie od pogody, smutku czy radości. Bądź taka jak do tej pory, bo taką najbardziej cię kocham – przytuliła ją.
          Po podzieleniu się opłatkiem i złożeniu życzeń każdemu z domowników przyszedł czas na spożycie kolacji.
          Każda potrawa jaką tylko nałożyła sobie na talerz smakowała tak samo znakomicie. Niemal rozpływała się w ustach. Po raz pierwszy od swojego przyjazdu zaczęła normalnie i swobodnie rozmawiać z domownikami. Było to dla niej ogromnym przełomem.
– A co robią twoi rodzice Olivko? – zapytał pan Fischer.
          Cały spokój i opanowanie ulotniły się w jednym momencie. Przełknęła ślinę i odchrząknęła. Ręce zaczęły jej się pocić i delikatnie trząść. Przygryzła dolną wargę, gdy zrozumiała, że Irmina nie wspomniała rodzicom o sytuacji w jej domu.
– To nie istotne – wypaliła Irmina.
– Och, Kochanie! Tata nie miał nic złego na myśli. Chce się dowiedzieć nieco więcej o twoim gościu. To chyba nic złego.
– Nie, to nic złego – wychrypiała. – Tyle tylko, że ja nie mam się czym chwalić.
– Oj, przestań. Każdy może powiedzieć coś dobrego o swoich bliskich – uśmiechnęła się czterdziestoletnia kobieta i wlepiła wzrok w jej postać.
– Irmina wspominała, że Twoi rodzice wyjeżdżają na święta i dlatego zgodzili się, abyś przyjechała do nas – odezwał się mężczyzna.
          Spojrzała na siedzącą obok Irminę. Przełknęła ślinę i wzięła głęboki oddech. Łzy zaczęły jej napływać do oczy. Starała się ich nie wypuszczać spod powiek, ale cisnęły się litrami, aż w końcu pojedyncza słona kropla wydobyła się z kącika oka.
– Nie ja… Moi rodzice są alkoholikami. Nie pamiętam kiedy spożywałam normalną wigilię... Przepraszam – wstała i pospiesznie wyszła na zewnątrz domu.
          Lodowate powietrze owiało jej odkryte ramiona i zapłakaną twarz. Łkała, a z każdym kolejnym chlipnięciem z jej ust wydobywał się coraz większy obłoczek pary. Nie sądziła, że i ta wieczerza będzie dla niej trudna.
          Spodziewała się, że rodzice przyjaciółki prędzej czy później zapytają o jej rodziców, ale wolała, by nadeszło to później. Na pewno nie podczas wigilii.  Nie mogła uwierzyć że Irimna nie powiedziała im prawdy.
          Usłyszała za sobą trzask zamykanych drzwi. Ktoś narzucił na jej ramiona kurtkę.
– Przeziębisz się – usłyszała głos blondynki.
– Dlaczego nie powiedziałaś im prawdy? – wycedziła.
– Och – posmutniała jeszcze bardziej, a wzrok wbiła w puszysty śnieg.
– Wstydzisz się mnie, prawda? – wychrypiała.
– Nie! Oczywiście, że nie. Livio, nie bądź niemądra.
– To dlaczego ich okłamałaś? – pisnęła.
– Po prostu nie wiedziałam, czy chcesz, żeby wiedzieli – tłumaczyła.
– Tak, ale przecież prędzej czy później by się tego dowiedzieli.
– Owszem, ale wolałabyś chyba, żeby dowiedzieli się od ciebie, a nie ode mnie, prawda?
          Westchnęła i odeszła na kilka kroków. Skronie zaczęły jej pulsować. Czy Irmina miała rację. Czy lepszym wyjściem było powiedzenie im to samej?
– Ale nie rozumiem, dlaczego ich okłamałaś – szepnęła.
– A co miałam zrobić? – podeszła do niej i zagarnęła do siebie. – Pytali. Miałam im powiedzieć sama? Nie wiedziałam, czy byś tego chciała.
– Mogłaś nic nie mówić – skwitowała.
– Tak, masz rację – odparła po chwili ciszy. – Mój błąd, przepraszam.
– Przepraszam, Irmino – szepnęła i wtuliła się w przyjaciółkę. – Potrafię tylko snuć beznadziejne oskarżenia. Nie patrzę na innych. Bardzo cię przepraszam.
– Och, daj spokój. Jesteś najsilniejszą osobą jaką znam. Nie wiem czy na twoim miejscu potrafiłabym się zachować tak jak ty.  
– Wracaj do stołu, wszyscy pewnie na ciebie czekają. Już i tak popsułam wam wigilię.
– Przestań. Nie popsułaś. To moja wina.  
– Nie, to nie twoja wina.  To ja podeszłam do tego zbyt emocjonalnie – westchnęła. – Pewnie teraz nie patrzą na mnie w ten sam sposób, co jeszcze te kilka minut temu?
– Moi rodzice nie patrzą na człowieka przez pryzmat błędów jakie popełnił, czy rodzinę w której się wychował. Nie oceniają go pochopnie. Poznali cię. Polubili. Nic nie jest w stanie tego zmienić. Nawet to, kim są twoi rodzice – Irmina mówiła spokojnie i była opanowana. Uśmiechała się i ocierała kciukiem spływające po jej policzkach łzy. – Chodź do środka. Czeka nas jeszcze deser.
         Szeroki uśmiech przyjaciółki i szarość, które emanowała z jej tęczówek, przekonały ją, by wróciła do domu.
          Przekraczając próg wzięła głęboki oddech.
          Zasiadła przed państwem Fischer. Nie potrafiła udawać, że nic się nie stało, dlatego niemal od razu przeszła do monologu.
– Chciałam państwo bardzo przeprosić. Nie chciałam popsuć państwu wieczoru. Może lepiej będzie, jeśli wrócę do domu…
– Olivio – usłyszała spokojny głos kobiety. – Niczym się nie przejmuj – przykryła jej dłoń swoją. – To my powinniśmy przeprosić cię za ten nietakt, jednakże nie wiedzieliśmy o twojej sytuacji. Chcielibyśmy, żeby te święta należały to tych udanych. Zapomnijmy o tym nieporozumieniu, dobrze?
– Bardzo państwu dziękuję – wyszeptała unosząc lekko kąciki swych ust.
– To my dziękujemy, że do nas przyjechałaś – wtrącił mężczyzna.
          Irmina uśmiechnęła się szeroko i wstała od stołu, by podać wszystkim wypiek swojej matki.

~***~

          Siedziała w towarzystwie nowopoznanych znajomych. Irmina urządziła przyjęcie sylwestrowe. Miała wolny dom, ponieważ jej rodzice wyjechali, jednakże wyrazili zgodę na urządzenie nocy sylwestrowej.  Każda z poznanych osób była bardzo miła i sympatyczna. Kilku chłopców zaprosiło ją do tańca. Byli mili, ale nie oczekiwała od nich nic poza jednym, może dwoma tańcami. Nadszedł czas na odliczanie. Dwóch chłopców, których imion nie spamiętała, chwycili za butelki z szampanem. Zaczęło się odliczanie. Dziesięć… Dziewięć… Osiem… Siedem… Sześć… Pięć… Cztery… Trzy… Dwa… Jeden!
– Szczęśliwego Nowego Roku! – huknęli wszyscy, a korki od szampanów wystrzeliły.
          Każdy z gości nadstawił kieliszek, a potem zaczął składać życzenia. Ona nigdy nie czuła się zbyt dobrze, gdy miała komuś winszować, niemniej jednak podeszła do każdego i wypowiedziała symboliczną formułkę. Kiedy reszta wróciła na „parkiet” ona opadła na kanapę.
 – Jak się bawisz, Livio? – usłyszała głos opadającej na miejsce obok Irminy.
– Jest fantastycznie, dziękuję!
– Podziękuj sobie. To ty pomogłaś mi dopracować to pod każdym szczegółem.
          Usłyszał dźwięk swojego telefonu. Wyjęła go z kieszeni spódnicy i spojrzała na ekran. Przygryzła wargę widząc dobrze znaną jej twarz.
– Kto dzwoni? – dopadł ją zaciekawiony głos przyjaciółki
          Bez słów podniosła telefon do góry, by pokazać jej od kogo przychodzi połączenie.
– No dalej! Odbierz! – popędziła ją.
– Nie wiem czy…
– Jeśli tego nie zrobisz, ja to zrobię – zagroziła widząc niezdecydowanie na jej twarzy. - Wiesz dobrze, że mu na tobie zależy. Wiesz, że możesz go uszczęśliwić odbierając ten telefon, więc do jasnej cholery to zrób. To będzie pierwszy kroczek.
          Westchnęła i wstała, kierując się do wyjścia na taras. Zamknęła za sobą drzwi i ostatni raz spojrzała na ekran telefonu. Przesunęła palcem, odbierając połączenie.
– Wiem, że nie miałem dzwonić, ale chciałem złożyć ci noworoczne życzenia – powiedział niepewnie.
– W porządku – odparła równie niepewnie, a kąciki jej ust mimowolnie uniosły się do góry. – Niech ten rok będzie dla ciebie lepszy. Pod każdym względem. Odnajdź w życiu to, co dla ciebie najważniejsze i… spełnij wszystkie swoje marzenia – mówił wolno.
– Tobie życzę tego samego oraz… byś odnalazł swoją miłość – powiedziała.
– Livia, chodź! – usłyszała za sobą głos jednego z chłopaków.
– Przepraszam cię Stefanie, muszę lecieć. Trzymaj się. Dziękuję za życzenia – po czym się rozłączyła.

~***~

          Wracała do domu. Siedziała w pociągu, a świat za szybą rozmazywał się i znikał za wysokimi drzewami. Bransoletka od Stefana wesoło poruszała się na jej nadgarstku. Wzrok wbiła w małe, lśniące literki. Wsparta na łokciu wspominała czas, który spędziła z przyjaciółką. Przez te dwa tygodnie zżyła się z nią i wsiadając do pociągu odczuwała pustkę, którą bardzo ciężko będzie jej wypełnić.
          Podczas tych zimowych wakacji u Iminy wiele rozmawiały. Przyjaciółka starała się ją przekonać do tego, by zaufała Stefanowi. Irmina niejednokrotnie podkreślała, że dawał jej mnóstwo wsparcia. 

~***~

          Siedziały w jej pokoju. Piły gorącą czekoladę i szczerze rozmawiały. Było ju bardzo późno, państwo Fischer od dwóch godzin leżeli już w łóżku, to był czas dla nich.

– Wiesz, że postępujesz źle? – wyszeptała Irmina.
– Co?
– Ty go naprawdę kochasz. Czujesz do niego coś więcej. Dlaczego zatem tak bardzo ranisz siebie, a przy tym i jego?
– Niczego nie rozumiesz – wbiła wzrok w kubek.
– Zatem mnie oświeć. Powiedziałaś, że boisz się uczucia. Rozumiem, miałaś ciężkie dzieciństwo i okres dojrzewania. Nie miałaś styczności z uczuciami, ale czego boisz się ze strony Stefana?
– Nie chcę być skrzywdzona! – uniosła głos.
            Zapadła cisza. Obie zastanawiały się nad słowami, które padły podczas tej rozmowy.
– Przepraszam – wyszeptała.
– Nie musisz mnie przepraszać. Zrozum tylko, że ślepo brniesz w swoje mgliste obawy. Nie wszyscy są tacy sami. Opowiadałaś mi tyle dobrego o Stefanie, dlaczego boisz się, że wydarzy się coś większego?
– Już się wydarzyło… – wycedziła.
            Blondynka zamilkła i wlepiła w nią wzrok. Usta lekko jej się rozchyliły. Panowała niezręczna, wyczekująca cisza.
– Co masz na myśli? – spojrzała na nią niepewnie?
– Tak. Właśnie to o czym myślisz – spojrzała na nią spod rzęs.
– Czyli wy… – sklejała w całość informacje, które właśnie do niej docierały.
– Tak. Tak. Tak. Nie musisz mi mówić, że to było głupie. Żałosne. Nie wiem, nazwij to jak chcesz.
– Raz?
– Nie. I to jest najgorsze – westchnęła i ukryła twarz w dłoniach.
– Czyli to tylko i wyłącznie pociąg fizyczny? – zapytała z niejaką pewnością w głosie, a jego ton był dziwny.
– Nie. Oczywiście, że nie – zaprzeczyła niemal natychmiast.
– Więc o co chodzi? – zirytowała się Irmina. – Dlaczego do jasnej cholerny nie chcesz się zaangażować.
– Mam swoje powody.
– Jakie? – Irmina spojrzała na nią z ukosa i skrzyżowała ręce na piersiach.
– Mam problemy i nie chcę go w nie wplątywać. Możesz to uszanować? – rzuciła z irytacją.
– Nie. Wiesz jak to wygląda od boku?
            Nie odpowiedziała.
– Nie wiesz, więc ci powiem. I nie mówię tego złośliwie, ani dlatego, że jestem na ciebie zła. To wygląda jakbyś czuła do niego tylko i wyłącznie pociąg fizyczny. Jakby… seks z nim był odskocznią o twoich problemów. 

~***~

          Tej nocy rozmawiały jeszcze bardzo długo. Ona nie miała za złe przyjaciółce żadnego słowa. Rozumiała ją i szczerze podziwiała za to, że potrafiła powiedzieć, to co myśli na głos. Ona nie byłaby na tyle odważna.
          Przemierzając kolejne kilometry zastanawiała się czy Irmina miała rację. Czy Stefan tak myśli? Czy myśli, ze ona traktuje go jak odskocznię od teraźniejszości?
          Pociąg się zatrzymał. Chwyciwszy bagaż wyszła z pociągu. Stanęła na betonowym podłożu i wzięła głęboki oddech.
– Olivio! – usłyszała.
          Wszystkie mięśnie jej ciała się napięły, a oczy nabrały wielkości pięciozłotówek. Bardzo dobrze znała ten głos. Bardzo dobrze znała tę barwę. Przez jej ciało przeszedł dreszcz. Odwróciła się w prawo i zobaczyła go.
          Stał samotnie pośród tłumu. Był uśmiechnięty. Tak. Uśmiech. Ten sam uśmiech, który tak bardzo uwielbiała. Ten sam uśmiech, który rozjaśniał najciemniejszy dzień. Ten sam uśmiech, za którym tak bardzo tęskniła.
         Nie mogła się powstrzymać. Rzuciła walizkę i puściła się biegiem w jego kierunku. Rozszerzył ramiona i chwyciła ją w pasie. Oplotła ramiona dookoła jego szyi. Uczepiła się go bardzo mocno. Do jej nozdrzy doszedł zapach jego perfum. Przymknęła oczy i zaczęła rozkoszować się tą chwilą.
– Tęskniłem – wyszeptał w jej pachnące włosy.
          Odchyliła się, by spojrzeć mu w oczy. Miały ten sam blask, co zwykle.
– Skąd wiedziałeś, że dziś wracam? – wychrypiała.
– Twoja przyjaciółka… – zaczął.
– Irmina?
          Skinął delikatnie głową i zetknął ich czoła. Oboje przymknęli powieki i pozwolili, by na chwile czas się zatrzymał. Oddychali powolnie i głęboko.
– Cieszę się, że już jesteś – wyszeptał.
– Przecież mieliśmy się nie spotykać – jęknęła.
– Masz rację. Nie potrafię tak – uniósł głowę. – Olivio, jesteśmy przyjaciółmi. Nie możesz zabronić mi być twoim przyjacielem.
– Stefanie…
– Proszę, pozwól mi choć dziś spędzić z tobą odrobinę czasu. Proszę…
          Przymknęła powieki i wtuliła się w jego zimną kurtkę. Poczuła, jak oczy szczypią ją, od zbierających się w nich łez. Zacisnęła powieki jeszcze szczelniej. Przygryzła dolną wargę i zebrała się w sobie.
– Przykro mi Stefanie – wycedziła przez zęby. – To zbyt wiele mnie kosztuje.
– Olivio, czy ty nie rozumiesz, że to właśnie to, że nie chcesz się ze mną widywać, kosztuje cię najwięcej?! – zdenerwował się.
          Wyswobodziła się z jego uścisku i odsunęła na znaczącą odległość. Spojrzała w jego tęczówki, które tak uwielbiała. Na jej twarzy malowała się złość. Złość odbijająca się w jej jasnych oczach. Wcisnęła ręce do kieszeni kurtki i nadal wpatrywała się w chłopaka bez żadnego słowa.
– Muszę iść – odpowiedziała szorstko, odwracając się na pięcie.
– Podwiozę cię – zaproponował.
– Poradzę sobie sama – rzuciła przez ramię i podeszła do leżącego niedaleko bagażu.
          Podnosiła walizkę, gdy jej koścista dłoń zetknęła się z jego dłonią. Podniosła wzrok i niemal od razu natrafiła na jego oczy.
– Podwiozę cię – powtórzył już spokojny i opanowany.
         Potaknęła głową i pozwoliła, by ją wyręczył. Powoli kierowała się za nim. Znów w głowie kotłowały jej się różne myśli. Za każdym razem, kiedy ich spojrzenia się stykały czuła ukłucie w sercu. Przyjemne ukłucie w sercu.
          Zasiadła na fotelu pasażera i poczekała, aż on siądzie za kierownicą. Siedziała spięta. Dawno nie odczuwała takiego skrępowania względem jego osoby.
– Zawieź mnie do domu. Proszę – powiedziała.
          Nie odpowiedział.
          Była jednak pewna, że zawiezie ją prosto pod dom. Nigdy nie zrobiłby niczego wbrew jej woli. Znała go już na tyle dobrze, że wiedziała, na co go stać.
          Kiedy samochód się zatrzymał, ujrzała dużą, starą, obdartą z tynku kamienicę. Wzięła głęboki oddech i zwróciła się w jego kierunku.
– Dziękuję.
– Jesteś – położył jej dłoń na kolanie, by jeszcze się wstrzymała z ciśnięciem klamki – pewna, że chcesz już wracać.
– Tak. I proszę, nie przychodź już więcej. Kolejnych pożegnań nie zniosę – pisnęła, a z jej oczu pociekły słone łzy.
          Otworzyła drzwi i wyszła z samochodu. Otworzyła bagażnik i wyjęła z niego walizkę. On znalazł się błyskawicznie obok niej.
– Pomóc ci? – zapytał delikatnie.
– Nie. Już wystarczająco mi pomogłeś. Nie chcę znów obarczać cię moimi problemami. Dziękuję Stefciu – uśmiechnęła się, musnęła jego chłodny policzek rozgrzanymi wargami i odeszła w stronę frontowych drzwi kamienicy.

_________________________
Hey! Hey! Hello! :D
Przybywam z szesnastką.
Jak Wam się podoba? Jestem głodna Waszych opinii?
Czy myślicie, że słowa Irminy prędzej czy później przyniosą jakieś skutki?
Czy ta rozmowa wg Was była potrzebna? :)
 

Jak dla mnie ten rozdział nie jest taki, jak bym chciała. Od jakiegoś czasu nie mogę napisać nic, co w pełni by mnie zadowoliło. Strasznie ciężko jest przelać to, co zaplanowało się w głowie na ekran komputera. Mam jednak nadzieję, że Wam podoba się chociażby w 50%.

U naszych bohaterów zima, Wigilia i Sylwester, a u nas za oknami żar z nieba. 🔥🔥
Jak Wam się żyje z takimi upałami? Ja lubię ciepło, więc mnie ono odpowiada. Fakt, trochę za bardzo praży, ale mamy przecież lato. ☀☀

Po raz kolejny chcę Was przeprosić za moją nieobecność u Was. Niestety doba nie chce być elastyczna i się wydłużyć tak, bym mogła czytać Wasze blogi i robić to, co miałam zaplanowane. Naprawdę przepraszam Was najmocniej, moje Słoneczka i obiecuję, że stopniowo wszystko będę nadrabiać. Proszę Was tylko o nieco cierpliwości. ;*

No i mam do Was jeszcze jedną prośbę. Ech, ostatnio tylko Was o coś proszę i niewiele daję od siebie... :/
Jeśli ktoś nie miał okazji oddać głosu w ankiecie, znajdującej się u dołu bloga, to gorąco zachęcam do zagłosowania. :)

Która z Was była na LPG? :)
Jak wrażenia? Nasze orzełki pokazały klasę, co? ^^
Opowiadajcie!

No i jakżebym mogla zapomnieć o najważniejszym!
Z CAŁEGO SERDUSZKA DZIĘKUJĘ ZA TAK WIELE WYŚWIETLEŃ, TAK WIELU OBSERWATORÓW I TAK WIELE CIEPŁYCH KOMENTARZY. ❤❤❤❤❤❤❤
JESTEŚCIE NIESAMOWITE! ❤❤❤

Całuję!
Kolorowa Biel ❤