Druga rzeczywistość

          Leżała wpatrując się w sufit. Jej pierś powolnie podnosiła się i opadała. Nie potrafiła wykonać żadnego ruchu. Ciało jakby nie poddawało się rozporządzeniom mózgu.
– W porządku? – usłyszała jego szept.
          Głos nadal odmawiał posłuszeństwa, ale mięśnie i ścięgna pozwoliły, by przytaknęła skinieniem. Owinęła się cienką dzianiną leżącą w rogu łóżka i udała się do łazienki.
          Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Blada skóra nabrała blasku. Jej kościste ciało nie wydawało się już tak chłodne, jak zazwyczaj. W oczach pojawił się błysk. Czy to było właśnie szczęście? Jeśli tak, to dlaczego płakała? Dlaczego z jej oczu ciekły łzy? Szczęście przepełniało jej ciało, ale dusza była rozgoryczona.
          Byli przyjaciółmi. On zawsze ją wspierał. Zawsze pocieszał. Pomagał w najgorszych momentach. A jeśli teraz wszystko się zmieni? Był jej powiernikiem, któremu mogła powiedzieć o wszystkim. Powierzyć każdy sekret. Kochała go. Kochała bardzo mocno. Dlatego nie mogła pozwolić, by wszystko, co do tej pory zbudowali, całe szczęście i wspomnienia zostały zaprzepaszczone. Weszła pod prysznic i odkręciła kurki. Usłyszała szum, a następnie na ciele poczuła gorące krople wody. Nałożyła na każdy milimetr skóry żel chłopaka. Nacierając się nim do nozdrzy uderzył jego zapach. Zapach, który zawsze utożsamiała właśnie z nim. Pozwoliła, by ciecz opłukała pianę. Wyszła spod prysznica i osuszyła się miękkim ręcznikiem. Ponownie spojrzała w lustro. Bała się opuścić pomieszczenia. Nie chciała, aby ich spojrzenia się skrzyżowały. Nie chciała, by wypowiadali zbędne słowa. Nie chciała, by i tak już niekomfortowa sytuacja zmieniła się w jeszcze bardziej niezręczną. Westchnęła i nacisnęła klamkę.
          Pokój był pusty. Owinięta białym ręcznikiem opuściła jego sypialnię.
          Do jej uszu dotarł dźwięk muzyki, a do nozdrzy doszedł zapach smażonej jajecznicy. Niepewnie skierowała kroki do kuchni. Oparła się o futrynę drzwi, przygryzając dolną wargę. Nie odwrócił się nawet na sekundę, ale ona wiedziała, że na jego twarzy gości szeroki uśmiech.
– W drugiej szufladzie komody powinnaś znaleźć trochę twoich ubrań. Nigdy nie potrafisz upilnować swoich rzeczy – zaśmiał się i zerknął na nią.
          Odwzajemniła uśmiech i ponownie zniknęła w pokoju, z którego wyszła kilkadziesiąt sekund wcześniej. Odnalazła tam kilka swoich koszulek i bluz. Włożyła pospiesznie jedną z nich, a na nogi wciągnęła dżinsy, które do niedawna leżały obok łóżka.
           Wychyliła się zza drzwi. Siedział już przy stole. Czekał na nią, by zacząć posiłek. Uśmiechnęła się do niego blado i opadła na krzesło po przeciwnej stronie stołu.
– Może to nie jakieś wykwintny obiad, ale lepsze to niż nic – uśmiechnął się unikając jej spojrzenia, wzruszył ramionami i wziął do ręki widelec.
          Wydawał się taki normalny, ale zarazem inny. Wyglądał jakby to, co faktycznie wydarzyło się jakiś czas temu nie miało w ogóle miejsca. Starał się tak wyglądać.
– Jest w porządku – zapewniła przeżuwając kęs posiłku.
– Jutro masz zajęcia od ósmej? – spytał jeszcze intensywniej wlepiając wzrok w talerz.
– Mhm – przytaknęłam.
– Zatem, odwiozę cię – oznajmił i po raz pierwszy od dłuższej chwili spojrzał w jej oczy.
– Stefanie, czy możemy nie udawać, że nic się nie stało?! – zirytowała się.
          Spojrzał na nią spiorunowany. Przełknął kolejną porcję jajecznicy, która zalegała mu w ustach. Nie wiedział, co ma powiedzieć. – Stało się – ponowiła swój monolog. – Stało się, a czasu nie cofniemy. Coś takiego nie powinno się wydarzyć. Jesteśmy przyjaciółmi. Jesteś najlepszym jakiego mam. Nie chcę tego zmieniać. Nie chcę tego kończyć. Kocham cię, Stefanie – szepnęła, na co chłopak wyprostował się jeszcze bardziej. – Kocham cię jak brata. Nie psujmy tego...
          Zaległa cisza. Nie była to ta niezręczna, krępująca, którą wszyscy pragną zakończyć jak najszybciej. Była swobodna.
– Spokojnie – uśmiechnął się i przykrył jej leżącą na stole dłoń swoją. – To nic nie znaczyło. Poniosło nas. Potrzebowałaś bliskości, a ja przesadziłem. 
– Nie mów tak! – obruszyła się. – Ja tego chciałam. To tylko i wyłącznie moja inicjatywa i bardzo za to przepraszam. Zapomnijmy, dobrze?
– Jasne – uśmiechnął się. – W telewizji zaczyna się niezły film. Masz ochotę obejrzeć? – sposób w jaki zmieniał temat był zbawienny, a zarazem delikatny.
– Nie. Przepraszam, ale muszę napisać pracę na jutro – wyjaśniła z lekkim uśmiechem ulgi.
– Hm, okej. Jeśli chcesz, idź do mojej sypialni. Tam powinnaś znaleźć nieco spokoju – powiedział podnosząc się z krzesła.
– A będę ci przeszkadzała moja obecność w salonie? – zapytała spoglądając na jego twarz.
          Pokręcił przecząco głową uśmiechając się lekko. Wziął do rąk puste naczynia ze stołu. Szybko podniosła się z pozycji siedzącej i odebrała od niego naczynia.
– Ja pozmywam – oznajmiła.
– Nie żartuj, masz zajęcie. Bierz się do pracy.
– Ty przygotowałeś jedzenie, teraz moja kolej na domowe obowiązki – wyrwała skoczkowi naczynia z rąk. 
– Mam tak na ciebie patrzeć? – uniósł brwi ku górze.
– Mnie to nie przeszkadza – uśmiechnęła się przelotnie i włożyła naczynia do zlewu.
          Przez cały czas zmywała w kompletnym skupieniu. Na jej twarzy malowała się powaga. On zerkał na nią raz po raz, zastanawiając się nad czym rozmyśla. 
          Ona tymczasem myślała, co zrobiłaby, gdyby miała możliwość cofnięcia czasu. Pilot z małym guziczkiem „cofnij”. Wcisnęłaby go? Jeśli tak, to dlaczego wyczuwa pewne zawahania? Może zamieniłaby go na przycisk „powtórz”?
          Odłożyła mały ręczniczek na kuchenny blat i chwyciła swoją torbę leżącą w przedpokoju. Wyjęła z niej potrzebne przybory do wykonania zadanej pracy. Przysiadła na podłodze, rozłożyła notes oraz kilka książek na stole i zaczęła pieczołowicie coś notować, raz na jakiś czas zerkając do jednej z książek.
          On patrzył się tempo w telewizor. Nie trafiało do niego nic, co działo się na płaskim ekranie. Rozmyślał. Nie wiedział, jak odnaleźć się w tej sytuacji. Powiedział jej, że to nic nie znaczyło. Ona ze swojej strony wyraziła to samo. Ale czy rzeczywiście tak było? A może jednak ta przygoda coś dla niego znaczyła? Może znaczyła coś dla nich obojga?
          Zamknęła książki, a film w tym samym momencie dobiegł końca.
– Pójdę uszykować ci świeżą pościel. Ja prześpię się na kanapie – rzucił pocierając dłońmi o uda i podnosząc się do pozycji stojącej.
– Nie musisz tego robić. To ja zwaliłam ci się na głowę – wyszeptała. – Prześpię się na kanapie.
– Żaden problem – uśmiechnął się i skrył się za drzwiami sypialni.
          Przygryzła dolną wargę. Była sfrustrowana. Nie potrafiła konkretnego powodu owej frustracji. Czuła, że to najzwyczajniej w świecie ją przerosło. Ukryła twarz w dłoniach i zaniosła się bezgłośnym płaczem. Myślała, że on tego nie widzi. Myślała, że nadal przebywa w swojej sypialni. Myliła się. Widział wszystko. Cicho podszedł do niej i zagarnął ją mocno do swojego ciała. 

__________________________

Hej Kochane! :*
Przybywam z dwójeczką. ;)
Co myślicie?
Wszelkie opinie są na wagę złota, nawet te krytyczne. :)

Przepraszam Was, w weekend postaram się nadrobić wszystkie zaległości. Zrobię to w miarę możliwości, ponieważ przede mną pracowity weekend, gdyż zbliżają się egzaminy gimnazjalne. :)
Bardzo Was proszę, trzymajcie za mnie kciuki. :))

Mam jeszcze jedną prośbę... :)
Proszę, reklamować się w zakładce "Wy". To bardzo ułatwi mi zaglądanie na Wasze blogi. :*

Całuję!
Kolorowa Biel ❤