Pierwsza rzeczywistość

          W drzwiach stanął brunet. Miał potargane włosy, a ubrany był w luźny T-shirt i jasne dresy. Jego ciemne tęczówki lustrowały jej postać. 
– Olivka? Co się stało? Wchodź szybko – odsunął się, by mogła swobodnie przejść. Zamknął za nią drzwi i spojrzał na jej twarz z zatroskaną miną. – Rozbierz się, zrobię nam herbatę.
          Wykonała jego polecenie. Zdjęła ciężką kurtkę i powiesiła ją na wieszaku w przedpokoju. Powolnym krokiem podążyła do kuchni. Patrzyła na niego ze smutkiem, żalem i rozczarowaniem. Podszedł do niej i mocno przyciągnął do siebie. Oparł brodę o jej głowę, a ona wtuliła się w jego tors. Tkwili w uścisku tak długo, aż gwizdek czajnika nie zaczął dawać o sobie znać. Odsunął się od niej i lekko uśmiechnął, a następnie odszedł zalać wrzątkiem torebeczki herbaty umieszczone w kolorowych kubkach. Czasami wystarczył jego jeden uśmiech, by dodać jej odrobinę optymizmu. Wziął do rąk naczynia z gorącym napojem i gestem głowy wskazał, aby udała się za nim.
           Weszli do salonu i oboje spoczęli wygodnie na skórzanej kanapie. Podał jej parujący kubek, wziął swój ze stolika, po czym wlepił w nią wzrok.
– Co się stało? – zapytał z troską, której wówczas potrzebowała.
– Czy ja jestem, aż tak beznadziejna? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, a jej wzrok utkwiony był w bliżej nieokreślony punkt. – Czy mnie nie należy się trochę ciszy, spokoju i wyrozumienia?
          Patrzył na nią uważnie. Śledził każdy grymas jej twarzy. Przyglądał się każdemu napinającemu się mięśniowi.
– Jesteś wspaniała i nic ani nikt nie jest w stanie tego podważyć – lekko się uśmiechnął. – Czyżby kolejny problem z rodzicami? – przejrzał ją, a subtelny uśmieszek spełzł mu z twarzy, ustępując miejsca powadze.
          Pokiwała potwierdzająco głową. Znał ją lepiej niż ona sama siebie. Skąd taka pewność? Potrafił uznać, że Olivia jest smutna, jeszcze nim ona przyznała się do tego sama przed sobą. Potrafił rozbawić ją, gdy tego potrzebowała. Potrafił zachować spokój, kiedy wiedział, że za chwilę wybuchnie. Potrafił także załagodzić jej frustrację. To był prawdziwy przyjaciel.
– Obiecali mi, że przestaną pić. Obiecali, że teraz będzie inaczej. Obiecali, że będą, kiedy będę tego potrzebowała. Wytrzymali tydzień. Tydzień, rozumiesz? Dziś wróciłam do domu i znów zastałam ten sam obrazek, który codziennie widzę od dziesięciu lat. Jak ja mam im ufać? – oczy szkliły jej się od łez.
          Kiedyś obiecała sobie, że nie będzie płakać przez rodziców. Że uodporni się na nich. Nic bardziej mylnego. Każdy kolejny wymierzony przez nich cios kończy się bólem i strumieniami łez.
– Nie możesz ich obwiniać. To choroba. Nikt nie może za chorobę – mówił spokojnie, tak jakby chciał ją wyciszyć swoim głosem.
– Nie broń ich, Stefanie! Sami zgotowali sobie taki los! To wszystko odbija się rykoszetem na mnie! Czy ty tego nie widzisz? Zniszczyli mi całe dzieciństwo. Nie przyprowadzałam do domu koleżanek. Nie dlatego, że wstydziłam się tego gdzie mieszkam, ale raczej z kim mieszkam – jej zdenerwowany głos z każdym kolejnym słowem zamieniał się w szloch i coraz głośniejszy pisk. – Hej, ja ich nie bronię – położył swą dłoń na jej kolanie. – Wiem, że zniszczyli ci życie, że jest ci z tym ciężko, ale wiem też, że sobie poradzisz. Dlaczego? Bo w życiu nie widziałem odważniejszej osoby – spojrzał w jej jasne tęczówki, uniósł nieznacznie kącik swych ust i zacisnął trzymaną na jej kolanie dłoń.
– Dziękuję – wyszeptała i schroniła się w jego ramionach.
          Zapach jego onieśmielających perfum i dotyk jego mięśni pod cienką koszulką sprawiły, że poczuła się bezpieczna.
          Odsunęli się od siebie, a ich spojrzenia się skrzyżowały. Na jego twarzy malowało się opanowanie, a oczy wręcz emanowały spokojem. Zahipnotyzowała się jego tęczówkami. Błyszczały jak gwiazdy, a ich ciemny kolor przypominał nocne, bezchmurne niebo.
– Mogę dziś tutaj zostać? – wychrypiała.
– Jasne. Ten dom jest też twoim domem – wypowiedzieli swoje kwestie, jakby nauczyli się ich na pamięć. Nadal zachowywali kontakt wzrokowy.
          Jakiś niewytłumaczalny impuls zawładnął jej ciałem i umysłem. Przysunęła twarz do jego twarzy, a na ustach złożyła niepewny pocałunek. Nie wiedziała, co robi, ale wiedziała, że tego potrzebuje.
          Dopiero kiedy odwzajemnił pieszczotę, pogłębiła ją. Ich pocałunek stawał się coraz zachłanniejszy, drapieżniejszy, ale w pewnym stopniu subtelny. – Chodźmy – mówiła między pocałunkami i wskazała na drzwi prowadzące do sypialni skoczka.
– Jesteś pewna? – zaprzestał na chwilę pocałunkom i spojrzał na nią unosząc pytająco brwi.
          Pochyliła się nad nim i ponownie złączyła ich wargi.
– Jestem – wyszeptała.

_________________________________________

Hej Kochane! :*
Zjawiam się z jedyneczką.
Co sądzicie? :)

Chciałam też bardzo Wam podziękować za taką ilość wyświetleń i komentarzy pod prologiem. Niesamowicie zmotywowałyście mnie do pisania. Czytałam każdy komentarz z uwagą i za każdym razem robiło mi się cieplutko na serduszku. ❤ Nie ma lepszych od Was Moje Drogie! :*

Zjawiam się akurat dziś, ponieważ chciałbym zadedykować tą pierwszą rzeczywistość Szalonej Fanatyczce z okazji jej 16-tych urodzin! ❤❤
Wszystkiego najlepszego! :*

Całuję!
Kolorowa Biel ❤