Początek rzeczywistości

          Kolejny raz wróciła do domu. Kolejny raz zastała niepożądany widok. Matka leżała przy stole, twarz ukrytą miała między rękoma. Ojciec siedział na stołku i spał, a w dłoni trzymał niedopałek papierosa. W mieszkaniu powietrze było gęste. Dym papierosowy i swąd alkoholowy zbudzały w niej falę niepohamowanego obrzydzenia.
          Patrzyła na obrazek, który tak świetnie znała. Patrzyła na obrazek, którego nienawidziła. Patrzyła na ludzi, których szczerze zaczynała nienawidzić. Pokręciła z rozżaleniem głową i chwyciła swoją torbę.
           Wybiegła z domu zostawiając rodziców samych sobie. Musiała przemierzać życie sama. Nie mogła na nich liczyć. Nie mogła na nich liczyć już od bardzo dawna. Dlaczego, więc oni mieli liczyć na nią? Na jakąkolwiek pomoc z jej strony? Zbiegając po obskurnej klatce schodowej jednej z kamienic obijała się o ściany. Nie potrafiła zapanować nad tempem, jakie sobie narzuciła. Jej nogi zbiegały samodzielnie, bez żadnej kontroli.
          Przemierzała zatłoczone ulice delikatnie ocierając łzy. Nie była w stanie ich powstrzymać. Ukryła twarz w grubym szaliku i przyspieszyła kroku.
          Od dawana marzyła, by mieć spokojne, normalne życie. Chciała być otoczona miłością i troską. Chciała, by ktoś się o nią martwił. Chciała, by choć raz któreś z rodziców zadzwoniło do niej, gdy zbyt długo nie było jej w domu. Po prostu chciała być kochana.
          Przystanęła na chodniku i przyglądała się eleganckiemu, dużemu budynkowi. Wzięła głęboki oddech i weszła do obiektu, który jeszcze przed chwilą bacznie obserwowała. Zmierzyła w stronę windy. Drzwi się rozstąpiły, weszła i wcisnęła odpowiedni przycisk. Spojrzała na swoje odbicie w lustrzanej powłoce. Włosy miała rozwiane i trochę potargane. Twarz była nieludzko blada, a oczy niebywale smutne. Schowała roztrzęsione dłonie w kieszeniach kurtki i zacisnęła je w pięści. Winda przystanęła, a drzwi ponownie się rozsunęły.
          Wyszła z niej i przemierzyła jasny korytarz. Stanęła przy drewnianych drzwiach ze złotą liczbą „36”. Wypuściła z płuc powietrze i wcisnęła dzwonek. 

 __________________________________________

Witajcie Kochane! :)
Przybywam do Was z nowym opowiadaniem. :)
Mam nadzieję, że Wam się spodoba. :)
Piosenka w zakładce "♫" nie jest obojętna, bo to właśnie przy niej wpadł mi do głowy pomysł tego opowiadania.

Czekam na Waszą reakcję i opinię. :*

Całuję!
Kolorowa Biel ❤