Ósma rzeczywistość

          Nadszedł weekend. Ciepłe promienie słoneczne wdarły się do jej pokoju, uniemożliwiając kontynuację snu. Przeciągnęła się i chwyciła telefon. Było dobrze po dziesiątej.
          Nałożyła na siebie luźny T-shirt i spodnie. Na zimne stopy założyła grube skarpetki. Pościeliła łóżko, po czym opuściła pokój.
          W mieszaniu panowała cisza. Nie było ani ojca, ani matki. Korzystając z tego weszła do kuchni i nastawiła wodę na kawę. Ukroiła kromkę chleba i przyrządziłam sobie kanapkę. Zalewała właśnie proszek w kubku wrzątkiem, gdy do pomieszczenia weszła rodzicielka.
– Już nie śpisz, kochanie? – zapytała kładąc na stół ciężkie reklamówki. – Na co masz ochotę? Może zrobię ci naleśniki?
– Daruj sobie. Zadowolę się kanapką – rzuciła wskazując na kromkę chleba obłożoną żółtym serem i pomidorem. Wzięła naczynia i ruszyła do pokoju. Zamknęła się w nim i zaczęła spożywać śniadanie, czytając książkę.
          Brała łyk kawy, gdy rozdzwonił się jej telefon. Na ekranie widniało zdjęcie uśmiechniętego bruneta. Uśmiechnęła się do jego zdjęcia, przesuwając palcem po ekranie.
– Panie Stefanie? – odezwała się.
– Widzę, że humorek dopisuje? – usłyszała jego promienny głos.
– Nie do końca – przejechała opuszkiem po kancie kubka.
– Wszystko w porządku?
– Jak dotąd tak – zapewniła.
– Spotkamy się później? – zapytał.
– Mhm – przytaknęła upijając łyk parującego napoju.
– Przyjechać po ciebie?
– Nie. Myślę, że to nie jest dobry pomysł. Przyjdę sama, powiedz tylko gdzie.
– U mnie, o szesnastej?
– W porządku, do zobaczenia – zakończyła połączenie.
         Wróciła do lektury książki. Nie minęło kilka minut, gdy do jej drzwi dobiegło głośne pukanie. Westchnęła i zwróciła się w stronę drzwi. Rzuciła oschłe „proszę” i czekała na reakcję.
– Kochanie, na co masz ochotę? – zza drzwi wyłoniła się matka.
          Uniosła pytająco brwi i wpatrywała się w kobietę, jakby nie rozumiała słów, płynących z ust rodzicielki.
– Mam na myśli obiad – dodała.
– Wszystko jedno – powiedziała beznamiętnie i powróciła do lektury książki.
– A wychodzisz gdzieś później – zapytała poprawiając pościel na łóżku córki.
– Być może.
– Z kim? – dodała niepewnie.
– Nieważne – odparła beznamiętnie, mimo że w środku, aż kipiała ze złości.
– Chcę wiedzieć z kim spotyka się moja córka – stanowczy głos
– Gdzie ojciec? – zapytała zmieniając temat.
– W pracy.
          Prawie upuściła, trzymaną w dłoni książkę. Spojrzała na matkę z niedowierzaniem.
– Ojciec znalazł pracę? – powtórzyła.
– Tak.
          Udając, że ją to obeszło skierowała wzrok na książkę. Tak naprawdę odkąd matka weszła do pokoju, tylko wpatrywała się w strony czytadła. Przełknęła ślinę i przełożyła kartkę.
– Możesz mnie zostawić? Chcę trochę poczytać.
          Matka ani drgnęła. Nadal stała nieopodal drzwi patrząc na nią.
– Sama – skwitowała.
          Starsza kobieta odchrząknęła i potarła dłońmi o fartuszek. Rozejrzała się po pomieszczeniu i przełykając ślinę wyszła do kuchni. 

~***~

          Ten dzień, mimo że bardzo słoneczny był też bardzo mroźny. Para wydostawała się z jej ust, a zimne powietrze smagało jej zaczerwieniony nos i policzki. Chodniki miasteczka były niemal puste. Raz po raz mijało ją kilka osób.
          Podniosła wzrok i zobaczyła duży, zadbany budynek. Weszła do środka i wcisnęła guzik windy. Przeglądała się w jej połyskliwym wnętrzu. Miała zaczerwienione policzki, ale na jej ustach malował się delikatny uśmiech. Stanęła przed drzwiami z numerem 36 i wcisnęła dzwonek.
          Jej oczom ukazał się on.  Ubrany w białym T-shircie i ciemnych spodniach. Zaprosił ją do środka i ucałował w zmarznięty policzek.
– Napijesz się czegoś? – zapytał zdejmując jej płaszcz.
– Kawę poproszę – odparła.
          Zaprosił ją do przytulnego salonu, a sam udał się do kuchni przygotować ciepły napój dla nich obojga. Usadziła się wygodnie na miękkiej kanapie i spojrzała przed siebie. Jej oczom ukazało się zdjęcie chłopaka. Stał po środku, po jego prawej stronie znajdowała się uśmiechnięta kobieta, trzymająca dłoń na jego ramieniu, a po lewej stronie znajdował się mężczyzna, który podobnie jak kobieta obok trzymał dłoń na drugim ramieniu i szeroko się uśmiechał. Był to ten sam uśmiech, który znała tak doskonale. Cała trójka stała na tle pięknych, wysokich gór. Przygryzła wagę wpatrując się w oszklony obrazek. 
– Proszę, to dla ciebie – usłyszała nad sobą.
          Podniosła głowę i zobaczyła jego uśmiech oraz trzymany w dłoni kubek z parującą cieczą. Wzięła go od niego i przesunęła się na kanapie, by zrobić mu miejsce.
– To twoi rodzice? – gestem głowy wskazała na zdjęcie.
– Mhm. To zdjęcie zrobiono nam dwa lata temu w wakacje – powiedział upijając łyk kawy.
– Masz z nimi dobry kontakt – spojrzała na niego.
          Wiedział, że to nie było pytanie, mimo to i tak pokiwał potwierdzająco głową. Uśmiechnął się i spojrzał na nią.
– Nie zamieniłbym ich na innych.
          Spojrzała w jego czekoladowe tęczówki. Na wspomnienie o rodzicach zaczęły radośnie iskrzyć. Palące się w nich ogniki można było dostrzec bez większego wysiłku. Uniosła leciutko kąciki swych ust.
– Cieszę się, że masz na kim polegać
– Ty też masz na kim polegać – zauważył.
         Spuściła wzrok z jego twarzy. Rysowała palcem po krańcach kubka. Wbiła wzrok w parującą ciecz. Nie chciała ponownie poruszać tematu rodziców. Nie byli tego godni.
– Masz mnie – powiedział chwytając jej nadgarstek i uśmiechając się ciepło.
– Dziękuję – powiedziała.
          Nie wahając się ani sekundy przybliżyła się do niego i położyła głowę na jego umięśnionym torsie. Poczuła, jak jego każdy mięsień się napina. Uśmiechnęła się nieznacznie na tę reakcję. Objął ją ramionami. Siedzieli wtuleni w siebie. Milczeli.
– Niedługo będę musiał wyjechać – usłyszała z jego ust. 

______________________________

Hej Kochaniutkie! :*
Przybywam! ^^ Tym razem na czas! :D
Jak Wam się podoba ten rozdział? :))
Jakie są Wasze odczucia i propozycje na kolejne epizody? :D

Całuję! 

Kolorowa Biel ❤