Dwudziesta druga rzeczywistość

          Leżała na niewygodnym łóżku, okryta cienką dzianiną. Przez wenflon umiejscowiony w zgięciu łokcia do żył wtłaczano jej jakiś płyn. Patrzył na nią zafrasowanym wzrokiem, a dłońmi trzymał jej bezwładną rękę.
          Przyłożył jej dłoń do swoich ust i zaczął całować. Nieustannie patrzył na jej twarz. Wydawało mu się, że poruszyła powiekami. Wbił w nią wzrok jeszcze intensywniej, nadal nie wyswobadzając jej dłoni z uścisku. Złożył kolejny pocałunek na jej kościstych palcach i wtedy omal nie krzyknął. Otworzyła oczy. Ocknęła się.
          Poderwał się z krzesła i pogładził jej bladą twarz. Uśmiechnął się do niej szeroko. Miała zdezorientowany wyraz twarzy.
– Gdzie ja jestem? – zapytała słabym głosem.
– W szpitalu. Zemdlałaś. Biegnę po lekarza – powiedział, składając na jej czole przelotny pocałunek.
          Rozglądała się po białym, sterylnym pomieszczeniu. Spojrzała na stojący obok niej wózek, na którym przymocowana była buteleczka z przezroczystym płynem. Do spodu buteleczki przytwierdzona była cieniutka rurka, która podłączona do wbitego w jej rękę wenflonu wtłaczała w jej żyły ciecz. Uśmiechnęła się drętwo na ten widok.
          Wrócił. Do pomieszczenia wszedł z wysokim, młodym mężczyzną. Był blondynem o zielonych oczach i pociągłej twarzy.
– Śpiąca królewna nam się obudziła – rzucił na powitanie. – Jak się pani czuje, Olivio? – zapytał, świecąc jej małą latareczką w oczy.
– Dobrze. Co się stało? – zapytała.
– Zemdlała pani. Stres zrobił swoje. Musimy zrobić pani kilka badań, by upewnić się czy wszystko jest w porządku. Jak na razie podajemy pani witaminy – wskazał na kroplówkę.
– Mogę iść odwiedzić mamę?
– Jeśli tylko czuje się pani na siłach. Tylko za co najmniej godzinę, dobrze? Niech pani odpocznie – uśmiechnął się, odwiesił tabliczkę na jej łóżko i wyszedł z pomieszczenia.
          Wpatrywała się w sufit. Była odrętwiała. Czuła jego dłoń na swojej. Gładził jej delikatną skórę, kciukami zataczając na niej kółka. Uśmiechnęła się na ten gest. Zwróciła głowę w jego kierunku i napotkała jego baczne spojrzenie.
– Niezłego stracha mi napędziłaś, wiesz? – uśmiechnął się.
– Przepraszam – uśmiechnęła się słabo. – Długo byłam nieprzytomna?
– Niecałą godzinę – odparł. – Teraz powinnaś się przespać. Będę tutaj.
          Skinęła głową i odwróciła ją w drugą stronę. Przymknęła powieki i niemal natychmiast odpłynęła do krainy Morfeusza.

~***~

          Otworzyła oczy, a on nadal siedział na krzesełku. Wsparty na łokciu, który spoczywał na jej łóżku spał smacznie, nadal kurczowo trzymając jej dłoń. Uśmiechnęła się na ten widok. Wbiła wzrok w szpitalny sufit. W tym wszystkim piękne było to, że miała jego. Piękne było, że mimo wszystko, on przy niej był, czuwał.
          Pogładziła go wolną ręką po czuprynie i niemal od razu otworzył oczy.
– Przepraszam, nie chciałam cię budzić.
          Przetarł oczy, przeczesał włosy i przeciągnął się na krzesełku.
– Nie szkodzi – uśmiechnął się. – Wypoczęłaś?
– Mhm. Chcę iść do mamy. – Dobrze. Pomogę ci wstać – zaoferował.
          Wbrew pozorom nie była bezsilna. Sama poradziłaby sobie z wstaniem z łóżka, ale on czuł się tak potrzeby, że nie mogłaby go zawieść.
          Stanęła przed szybą i zobaczyła matkę. Wydawała się nieco mniej blada, a opuchnięcia na twarzy wydawały się być mniejsze. Wyglądała znacznie lepiej.
– Chce pani wejść do matki? – zapytała młoda pielęgniarka, która nie wiedzieć skąd wyrosła obok nich.
– Mogę?
– Oczywiście. Proszę tylko włożyć to – podała jej zielony fartuch.
          Spojrzała na niego. Miała błyszczące spojrzenie.
– Poczekam – zapewnił, posyłając jej pełen wsparcia uśmiech.
          Przekroczyła próg pomieszczenia. Podeszła do matki. Z bliska wyglądała inaczej. Jej wyraz twarzy przypominał skonsternowanie i swego rodzaju walkę. Uśmiechnęła się do siebie i opadła na krzesło stojące obok. Spojrzała na głośno pikające aparatury. Wszystko wydawało się być w porządku. Jej wzrok ponownie spoczął na pani Braun. Chwyciła za rękę, która nie była osłonięta gipsem i pogładziła ją.
          Spojrzała na twarz matki i zauważyła, jakby skurcz mięśni twarzy. Znów pogładziła matkę po spracowanej dłoni, a ta po chwili z wysiłkiem otworzyła oczy.
          Do jej oczu napłynęły łzy. Była szczęśliwa, że matka się wybudziła. Spojrzała na kobietę intensywnym wzrokiem. Ta rozglądała się po pomieszczeniu, jakby nie wiedziała skąd się tam wzięła. W końcu jej wzrok wbił się w nią.
– Mamo – szepnęła. 
          Czterdziestokilkuletnia kobieta uśmiechnęła się lekko i nic nie odpowiedziała.
– Siostro! – krzyknęła.
– Co się dzieje? – kobieta oderwała się od biurka i szybko podeszła do łóżka, widząc, że pacjentka na nią patrzy, uśmiechnęła się szeroko. – Idę po doktora – oznajmiła, wychodząc przez rozsuwane drzwi.
          Jej wzrok znów spoczął na leżącej bezwładnie kobiecie.
– Nawet nie wiesz jak mnie przestraszyłaś – szepnęła przyciskając policzek do dłoni kobiety.
          Przymknęła oczy. Poczuła się jak kilkuletnia dziewczynka, którą kiedyś była. Poczuła dotyk kochającej matki. Kąciki oczu zaszczypały ją od napływających łez. Do pomieszczenia wpadł mężczyzna, którego wcześniej widziała w swojej sali.
– Proszę się odsunąć – powiedział poważnie.
          Wykonała polecenie i stanęła na środku pomieszczenia. Lekarz zaświecił kobiecie w oczy latarką, tak jak to zrobił jakiś czas temu z nią. Spojrzał na wszystkie aparatury i spisał to na tabliczkę, która znajdowła się powieszona na łóżku.
– Proszę zadzwonić po doktora Wagnera. Kazał poinformować, kiedy pacjentka się obudzi – odezwał się do pielęgniarki. – A panią zabieramy na badania – obdarzył starszą kobietę subtelnym uśmiechem. – Panią natomiast zaproszę za kilkanaście minut do mojego gabinetu – zwrócił się do niej z tym samym uśmiechem.
          Wraz z nim wróciła do swojej sali. Położyła się na niewygodnym łóżku. Była nieco zdenerwowana. Matka się obudziła, to było cudowne. Ale co z badaniami? Dlaczego znów będą ją badać? Czy to tylko kontrolne badania czy może parametry aparatur wykazywały coś niepokojącego? Takie myśli krążyły po jej głowie.
– Hej Kochanie, słuchasz mnie? – dobiegł ją jego głos.
– Hm? – spojrzała na niego.
– Czyli nie – uśmiechnął się.
– Wybacz. Martwię się.
– Nie masz czym. To tylko rutynowe badania. Wszystko będzie w porządku – musnął jej dłoń ustami.
– Za chwilę mam się stawić w gabinecie tego młodego lekarza, pójdziesz ze mną? – zachrypiała.
– Oczywiście. 

~***~

          Zza drzwi wydobył się zgłuszony głos lekarza.
– Proszę – powiedział.
          Niepewnie chwyciła klamkę i nacisnęła ją. Drzwi odstąpiły. Chwiejnym krokiem weszła do gabinetu, a zaraz za nią on.
– Rozumiem, że życzy sobie pani, by ten pan był przy naszej rozmowie? – spojrzał na niego.
– Tak. To on pomógł mi przy mamie, kiedy ją znalazłam, a rozumiem, że to o niej będziemy rozmawiać.
– Nie. Będziemy rozmawiać o pani – odparł.
– Och… W takim razie… w porządku – chwyciła go za rękę i usiedli na dwóch skrzypiących krzesełkach przed biurkiem doktora Kopfa.
          Mężczyzna spojrzał na stos dokumentów spoczywających na brązowym biurku i po chwili odnalazł odpowiednią teczkę. Otworzył ją i zagłębił się w jej treści.
– Dobrze. W takim razie, nie będę owijał w bawełnę…. Jest pani w ciąży.
          Zrobiło jej się gorąco, a czerwień uderzyła do jej twarzy. Oczy nabrały kształtu pięciozłotówek, a usta lekko się lekko rozchyliły.
– Pro… proszę? – szepnęła.
– Tak. To omdlenie spowodowane było małą ilością witamin w organizmie oraz dużym stresem. Musi teraz pani na siebie uważać – mówił z uśmiechem na twarzy.
– Ale jak to możliwe? – zastanawiała się na głos, wpatrując się w kartotekę na biurku.
          Lekarz się zarumienił i uśmiechnął jeszcze szerzej.
– W każdym bądź razie, moje gratulacje. Jeszcze dziś dostanie pani wypis i receptę, ma pani trzydzieści jeden dni na jej realizację.
          Opuścili gabinet lekarza i w ciszy przemierzali korytarz. Żadne z nich się nie odezwało.
          Kiedy znalazła się w łóżku. Zamknęła oczy i dała upust łzą. Gdy to zobaczył niemal natychmiast usiadł na szpitalnym łożu i mocno ją do siebie zagarnął.
– Nie płacz, Livio – szepnął.
– Jak to możliwe, Stefanie? – łkała.
– Nie wiesz? – poruszył zabawnie brwiami.
          Chciał ją rozśmieszyć, ale nie dała rady. Rozpłakała się jeszcze bardziej.
– Hej, spokojnie. Damy sobie radę. Nie płacz, proszę cię. Nienawidzę jak płaczesz – gładził ją po plecach.
– To nie jest odpowiedni czas. Jesteśmy za młodzi. Dopiero co ułożyło mi się życie. Skomplikowałam je tobie i nie chcę w to mieszać jeszcze dziecka – cedziła przez zaciśnięte zęby.
– Livio, powiedziałem to już i powtórzę ostatni raz. Nikomu nie skomplikowałaś życia. Kocham cię. kocham cię najmocniej na świecie i przestań proszę wygadywać takie bzdury. To prawda, jesteśmy młodzi, ale damy sobie radę. Obiecuję, że przebrniemy przez to razem. Że wspólnie wychowamy to maleństwo spoczywające pod twoim serduszkiem – mówił wolno. Chciał, by każde słowo do niej dotarło. Chciał, by poczuła się bezpieczna i pewna jego miłości.
          Słysząc te słowa ponownie zalała ją fala łez. Tym razem były to łzy szczęścia. W końcu pozwoliła by w jej dotychczasową rzeczywistość zaangażował się on. On, którego kochała. On, który tak musiał się przez nią nacierpieć. On, który jest dla niej opoką. On, który ją kocha.

__________________________________

Hej Kochane! :*
Jak Wam się podoba powyższa rzeczywistość?
Jesteście zaskoczone?
A może tego się spodziewałyście?
Piszcie! Jestem strasznie ciekawa, co roi się w tych Waszych główkach! ❤

Obiecuję nadrobić wszystkie zaległości, w zeszły weekend nie dałam rady, ale teraz się postaram. :)

Całuję!
Kolorowa Biel ❤