Dwudziesta pierwsza rzeczywistość

          Przemierzała korytarz wpatrując się w swoje stopy, które stawiała bardzo starannie na jasnych płytkach szpitalnej podłogi. Jej stopy bardzo dobrze znały tę podłogę. Przemierzała ją w tę i we w tę od dobrych kilku godzin. Z oczu bezustannie spływały krople słonej cieczy. Kłujący ból przeszywał jej skronie. Nie potrafiła się skupić na niczym innym niż jedno. Mama. To już ponad cztery godziny odkąd zabrali ją na blok.
– Uspokój się. Jest w dobrych rękach – dobiegł ją jego ciepły głos.
– Jak mam być spokojna? Jak mam być spokojna? Spróbuj sobie to wyobrazić. Wyobraź sobie, że to TWOJA mama leży teraz na sali i jest krojona przez stado sępów! – uniosła głos, spoglądając na niego złowrogo.
– Nie mów tak – poderwał się z krzesła. – Proszę cię, nie mów tak – podszedł do niej. – Wszyscy tutaj starają się tobie pomóc. Wam pomóc – mówił łagodnie i spokojnie. Zagarnął ją do swojej piersi i mocno przycisnął.             Chciał, żeby poczuła, że jest przy niej i jej nie opuści. – Chcesz coś do picia? Kawę? Może herbatę? – zapytał, odsuwając ją nieco od siebie, tak, by mógł spojrzeć w jej oczy.
– Poproszę kawę – szepnęła.
– Się robi – odparł, pocałował ją w czoło i odszedł w kierunku bufetu.
          Opadła na krzesło. Wsparła łokcie na kolanach. Zaczęła bawić się długimi, smukłymi palcami. Słone łzy kapały na blade, kościste dłonie. Mocno przymknęła powieki. Miała nadzieję, że choćby ten gest uśmierzy nieco ból. Tłok, który panował w placówce ustał. Zastanowiło ją to. Wyjęła telefon z kieszeni dżinsów i spojrzała na wyświetlacz. No tak,  dziewiętnasta trzydzieści dwie – pomyślała. Nim zdążyła schować telefon, on już przy niej był.
          Wręczył jej kubek, wypełniony po brzegi parującą cieczą i usiadł na chłodnym krzesełku obok niej. Oboje wpatrywali się w kubki i parkę, która się z nich ulatniała. Siedzieli w milczeniu. Oboje zastanawiali się jak to będzie. On myślała bardziej o nich. Czy już zawsze będzie tak, jak było jeszcze kilka godzin wcześniej? Ona raczej o tym, co będzie z matką. Czy przeżyje? Czy ich stosunki się poprawią?
          Poczuła jego rękę na ramieniu. Położyła głowę na jego klatce, pozwalając tym samym, by gładził dłonią jej ramię.
– Jestem beznadziejna, Strefanie – odezwała się w końcu.
          Spojrzał na nią z szeroko otwartymi oczyma. Zmarszczył czoło i przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej.
– Nie możesz tak mówić. Dlaczego tak uważasz?
– Bo tak jest. Nie potrafię docenić tego, co mam. Nie potrafię przebaczyć matce. Nie potrafię się nią zaopiekować – szeptała, przepełniona wyrzutami sumienia.
– Przecież teraz przy niej jesteś. Teraz. W momencie, kiedy potrzebuje cię najbardziej. Wszystko inne odejdzie w niepamięć – zapewnił.
– A co z tobą? – podniosła wzrok na jego twarz.
          Przechylił głowę i spojrzał na nią jeszcze intensywniej. Nie rozumiał, co ma na myśli. Podniósł prawą brew i czekał na jakiekolwiek wyjaśnienia.
– Przecież cię odpychałam. Raniłam cię. Nie liczyło się dla mnie to, co czujesz… A właściwie to chciałam, żeby się nie liczyło. Stefanie – wyswobodziła się z jego uścisku i zwróciła ku niemu. – Od bardzo dawna czuję do ciebie coś więcej… Nie chciałam… Po prostu nie chciałam, żebyś wplątał się w to – machnęła ręką, pokazując szpitalny korytarz. – Wybacz mi, że tak cię traktowałam. Wybacz mi, że nie potrafiłam docenić tego, jakim wspaniałym mężczyzną jesteś. A przede wszystkim… wybacz, że z niszczyłam ci życie – pisnęła i tama trzymająca jej łzy na wodzy puściła.
          Zagarnął ją do siebie po raz kolejny i przycisnął do siebie jeszcze mocniej. Chciał okazać jej wsparcie. Chciał, by wiedziała, że jest dla niego ważna. Pomimo wszystko.
– Kochanie, jak możesz przepraszać? Przecież uczyniłaś mnie najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Wcale nie zniszczyłaś mi życia. Ty pokazałaś mi, co to jest życie.
          Ponownie się od niego odsunęła. Spojrzała w jego oczy. Widziała, że nabrały zupełnie innego odcienia. Uśmiechał się delikatnie. Wiedziała, że mówi prawdę. Jego oczy to potwierdziły. Wiedziała, że może mu zaufać.
          Przybliżyła swoje usta bliżej jego i złączyła je w subtelnym, pełnym uczucia pocałunku. To było przepiękne. Przekonała się, że może na niego liczyć. Oderwała się od niego i wtuliła w jego pierś. Chciała przeniknąć jego skórę, jego mięśnie i kości. Chciała zatopić się we wnętrzu jego serca.
– Nie waż się nigdy więcej tak myśleć – pouczył ją. – Nasza droga była trudna. Była kręta. Pełna chaosu, łez, smutku, radości, uniesień, ale czy nie uważasz, że to właśnie to wzbogaca nas dwojga? Właśnie to, co musieliśmy przebyć, by znaleźć się w tym miejscu, w którym jesteśmy teraz, sprawia, że czujemy do siebie znacznie więcej. Że odczuwamy to wszystko, co inne pary, ale ze zdwojoną, a może i potrojoną siłą – mówił.
          Odchyliła się i spojrzała mu w oczy.
– Czy to znaczy… Czy my… – szeptała, a oczy szkliły jej się od łez.
– Jeśli tylko tego chcesz – uniósł nieznacznie kąciki ust.
          W tym momencie szklane drzwi się otworzyły i wyszedł z nich doktor Wagner. Był zmęczony. Pod jego oczami kształtowały się ciemne podkrążenia. Operacja musiała okazać się niezwykle wyczerpująca. Podnieśli się gwałtownie z krzeseł i stanęli twarzą w twarz z mężczyzną.
– Wystąpił krwotok – powiedział tytułem wstępu. – Tak jak myślałem, zadane ciosy spowodowały wiele urazów, których nie było w stanie dostrzec przez zdjęcia. Udało nam się zatamować krwotok i wyczyścić wszystkie miejsca, do których dostała się krew. Stłuczenia narządów są bardzo poważne. Pacjentka ma wiele krwiaków, ale  jest stabilna, jednakże  nadal jest pod narkozą. Teraz musimy czekać. Jeżeli w ciągu najbliższych dwudziestu czterech godzin nie wystąpi ponowny krwotok jest duże prawdopodobieństwo, że już nie wystąpi w ogóle. Teraz jest na OIOMIE. Jak na razie nie może pani jej zobaczyć. Przepraszam, ale muszę wracać do swojej pracy – widząc jej minę uśmiechnął się blado. – Proszę być dobrej myśli – powiedział i odszedł.
          Kiedy tylko był kilka kroków od niej, opadła bezwładnie na krzesełko. Zaczęła głęboko oddychać. Udało się, żyje – myślała. Spojrzała na niego. Stał nad nią i intensywnie ją lustrował. Uśmiechnęła się do niego. Po raz pierwszy od kilku godzin uśmiechała się.
– Ona żyje – szeptała. – Ona żyje, Stefanie – powtarzała.
          Skryła twarz w dłoniach i zaczęła płakać. Szloch wstrząsał jej ciałem. Nie zwracała uwagi na to, że jest w miejscu publicznym. Nie zwracała uwagi, że on ją obejmuje. Nie zwracała uwagi na nic. Po prostu płakała. A był to oczyszczający płacz.

~***~

          Siedzieli na tych samych plastikowych krzesełkach. Było ciemno. Po szpitalnym korytarzu nie kręcił się już nikt poza personelem.
– Powinniśmy już iść. Cały dzień nic nie jadłaś – odezwał się.
– Nie jestem głodna – rzuciła.
– Musisz o siebie dbać. Ona cię teraz potrzebuje bardziej niż kiedykolwiek. Musisz mieć siłę – upierał się.
– Nie chcę jej zostawiać.
– Olivio, nie bądź niemądra. Przecież i tak nie możesz teraz jej zobaczyć.
– Ale w każdej chwili mogą przewieźć ją z OIOM-u – broniła swego.
– Nim to się stanie, możemy chyba zejść na dół do bufetu i coś przekąsić?
– Bufet już jest nieczynny. Jest po północy – zauważyła.
– Mylisz się – uśmiechnął się. – Chodź – wstał i wyciągnął ku niej dłoń.
          Zasznurowała usta w cienką kreskę i spojrzała najpierw na jego dłoń, a potem na twarz. Posłał jej pokrzepiający uśmiech i chwycił jej dłoń, podciągając ją na nogi. Westchnęła i dała się mu poprowadzić.
          Jak się okazało miał rację. Bufet był czynny dwadzieścia cztery godziny na dobę. Za ladą siedziała kobieta po pięćdziesiątce. Włosy miała w kolorze ciemnej miedzi z pasmami siwych kosmyków. Na nosie miała okulary, a w dłoni książkę. Kiedy usłyszała kroki, podniosła wzrok znad lektury, a usta wykrzywiła w szerokim uśmiechu. Dookoła ust pojawiły się zmarszczki, oznaczały, że kobieta jest bardzo pogodną osobą.
– W czym mogę pomóc? – zapytała ciepło.
– Wiemy, że jest późno, ale chcielibyśmy coś zjeść i napić się czegoś ciepłego – odezwał się.
– Och, niech państwo nie przepraszają. W takim miejscu jak to, nie ma czasu na jedzenie. Co powiedzą państwo na jajecznicę i filiżankę ciepłej herbaty?
– Bardzo chętnie. Co ty na to? – zwrócił się do niej.
– Oczywiście – przytaknęła, a na jej twarzy pojawił się półuśmiech.
          Kobieta zniknęła za drzwiami, prowadzącymi najprawdopodobniej do kuchni. Zajęli miejsca przy pierwszym lepszym stoliku. Usiedli naprzeciwko siebie i wpatrywali się w swoje twarze bez słowa. Tkwili w takiej ciszy, aż kobieta nie przyniosła ich zamówienia.
– Nie sądziłam, że naszą dzisiejszą kolację będziemy spożywać w takim miejscu – zaśmiał się. – W najśmielszych snach o tym nie śniłam – ukróciła.
          Zapadła cisza. Ona wpatrywała się w swoje dłonie, skubiące rękaw cienkiego swetra, a on wpatrywał się w nią.
– Muszę ci coś powiedzieć – westchnęła, podnosząc wzrok. – Mama jest chora.
– Tak, wiem.
– Skąd? – zdziwiła się.
 – Mówiłaś lekarzowi. Wątroba. Nie chciałem o to pytać, bo wiedziałem, że powiesz mi o tym, kiedy będziesz miała na to siły.
– Och. No tak. Marskość wątroby. To przez alkohol. Dowiedziałam się o tym wczoraj. Powiedziała mi o tym. Nim przyszedłeś. Nie potrafiłam myśleć racjonalnie. Obwiniłam ją o tę chorobę. Powiedziałam jej, że ma mnie zostawić, że muszę to wszystko przemyśleć… Wygarnęłam jej wszystko, a teraz nie wiem czy kiedykolwiek jeszcze otworzy oczy – pisnęła cicho, a z jej oczu ponownie pociekła słona ciecz.
– Livio – powiedział delikatnie, kładąc rękę na jej dłoni. – Spójrz na mnie.
          Zacisnęła powieki, biorąc głęboki oddech i dopiero po pewnym czasie odważyła się podnieść wzrok, by wbić go w jego tęczówki.
– Nie mów tak. Wszystko będzie dobrze. Jest pod opieką lekarzy i nic jej nie grozi, okej? – mówił to, tak, jakby był tego pewien, jak niczego innego.
– Dziękuję – szepnęła i uniosła jego dłoń do swych ust, całując ją.
          Uniósł kąciki ust do góry, obdarowując ją ciepłym spojrzeniem.
          Nie wiedzieć skąd przed nimi wyrosła kobieta z  tacą w ręku.  Postawiła przed nimi talerze pełne jajecznicy i kubki gorącej herbaty, życząc im smacznego posiłku, odeszła do barku. W ciszy zaczęli pałaszować.
          Najedzeni do syta i w nieco lepszych nastrojach, wrócili na korytarz. Spoczęli na niewygodnych krzesłach, czekając na kolejną informację. Nie wiedzieć kiedy, zasnęła z głową na jego kolanach. 

~***~

          Poczuła łupiący ból karku i kręgosłupa. Otworzyła oczy i oślepiło ją światło jarzeniowych lamp. Mruknęła z dezaprobatą i podniosła się do pozycji siedzącej.
– Śpiąca królewna się obudziła.
          Ujrzała jego uśmiechniętą twarz i od razu poczuła się lepiej.
– Masz strasznie niewygodnie kolana, Stefanie – rzuciła zgryźliwie, pocierając ręką obolały kar.
– Widzę, że humorek dopisuje – przybliżył usta do jej warg i złożył na nich delikatny pocałunek. – Mam dla ciebie jeszcze lepszą wiadomość.
          Uniosła pytająco brew.
– Możesz już odwiedzić Twoją mamę. Jeśli chcesz możemy do niej iść. Jak na razie możesz zobaczyć ją tylko przez szybę, ale lepsze to niż nic – powiedział szczerze się uśmiechając.
– Och, Stefanie. Fantastycznie. Na co czekamy? – poderwała się na równe nogi. – Chodźmy – pociągnęła go za rękę, w stronę szklanych drzwi.
          Stanęli przed szklaną szybą. Leżała tam. Wyglądała tak samo jak poprzednio, kiedy ją widzieli. Blada, opuchnięta, podłączona pod wiele głośno piszczących aparatur.
          Do oczu cisnęły jej się łzy. Były słone i piekące. Nie potrafiła utrzymać ich pod powiekami. Zbliżyła się do zimnej szyby i przyłożyła do niej obie dłonie. Oddech miała płytki i niemiarowy. Przez jej ciało przeszedł zimny dreszcz. A to wszystko było odpowiedzią na jej widok. Na widok skonanej matki.
– Mamo… – szepnęła, wypuszczając spod powiek nagromadzoną ciecz.
          Poczuła na swoich biodrach jego silne ręce. Oplótł ją, chcąc dodać jej otuchy. Nie zwrócił nawet uwagi, kiedy odwróciła się w jego stronę i wtuliła się jeszcze mocniej w jego klatkę piersiową.
          Czuł jak niepohamowany szok włada jej kruchym ciałem. Czuł jak wiele ją to kosztuje. Czuł jak bardzo jest przybita tym, co zobaczyła.
– Olivio, w każdej chwili możemy stąd wyjść – szepnął do jej ucha.
          Poczuł jak osuwa się z jego uścisku. Chwycił ją mocniej i zaczął wymawiać jej imię. Odsunął ją nieco od siebie, a ona patrzyła na niego zamglonym spojrzeniem.
– Livio, kochanie, słyszysz mnie? – gładził ją po policzku.
          Bezwładnie skinęła głową.
– Słabo mi – wychrypiała.
– Livio, patrz na mnie, nie zamykaj oczu – mówił spanikowany. – Wezwę lekarza, ale nie zamykaj oczu. Livio, błagam nie zamykaj oczy – powtarzał.
          Straciła przytomność, a jej ciało bezwładnie opadło w jego ramiona. 

_______________________________

Hej, hej, hej! :)
W końcu weekend! :D
I jak? Jak Wam się podoba? :)
Z matką Olivii jak na razie w porządku. Cieszycie się? Smucicie?
Czytałam wiele komentarzy, które mówiły, że w tym momencie mama Livii nie może umrzeć, że teraz w końcu między nimi może być dobrze...
I co z Livią? :)
Jestem ciekawa waszych opinii! ^^

PS. Kochane, u Was będę zjawiała się w weekendy, ponieważ w środku tygodnia jestem zawalona nauką. :(

Całuję!
Kolorowa Biel ❤