Dwudziesta rzeczywistość

          Siedziała i patrzyła w jego ciemne, orzechowe tęczówki. Była szczęśliwa, a szeroki uśmiech na jej twarzy potwierdzał to w stu procentach. Nie mogła oderwać wzroku od jego malinowych ust, od kościstych policzków, od głębokich tęczówek, od jego twarzy.
          Przyłożyła mu dłoń do policzka i pogładziła go kciukiem. Jego uśmiech pod wpływem jej dotyku znacznie się poszerzył.
– Dziękuję, Stefanie – wyszeptała.
– To ja dziękuję – chwycił jej dłoń, która wcześniej spoczywała na jego policzku i ucałował wewnętrzną część.
          Przybliżył się do niej i złożył subtelny pocałunek na jej wargach.
– Jesteś szczęśliwa? – zapytał, gdy tylko się od siebie oderwali.
          Spojrzała mu jeszcze głębiej w oczy Chciała, by wyczytał to z jej żywych tęczówek. Nic nie powiedział. Chwyciła jego dłoń i mocno zacisnęła w swojej. Nadal nic. Bał się. Bał się wykonać jakikolwiek ruch. Bał się, że może zrobić coś źle. Bał się, że przez jeden ruch wszystko może runąć, jak domek z kart.
– Oczywiście – uśmiechnęła się i przybliżyła swoje usta do jego.
          Oboje tak bardzo pragnęli tej pieszczoty, że nie potrafili się pohamować. Ich usta złączyły się w słodkim pocałunku. Ich języki nawzajem badały wnętrze ust. Ich serca przybrały ten sam rytm.
– To była piękna noc i jeszcze piękniejszy poranek, ale muszę iść – szepnęła.
– Spotkamy się dziś? – uśmiechnął się zawadiacko.

~***~

          Po raz ostatni spojrzeli sobie w oczy. Uśmiechnęła się subtelnie i złożyła przelotny pocałunek na jego policzku. Odeszła. Po kilku krokach zatrzymała się i odwróciła. Stał tam. Wpatrywał się w każdy jej kroku, ruch, w każdy gest. Był szczęśliwy. Ona także. Uśmiechnęła się szerzej i pomachał mu ręką. Zwróciła się przodem do starej, obskurnej kamienicy, wzięła głęboki oddech i z subtelnym uśmiechem na twarzy pokonała dzielącą odległość.
          Stanęła przed drzwiami. Były zamknięte. Wcisnęła rękę do kieszeni płaszcza, gdzie poprzedniego wieczora wrzuciła klucz. Włożyła go do zamka i przekręciła. Zamek zatrzeszczał i ustąpił. Weszła do środka.
– Już jestem – krzyknęła.
          Była zdziwiona własnym zachowaniem. Przecież nigdy wcześniej nikogo nie informowała o swoim powrocie do domu. Była tak szczęśliwa, że to przekładało się na wszystkie płaszczyzny i emanowało od niej niczym nieludzka poświata.
          Odpowiedziała jej głucha cisza. Zdziwiła się. Przecież jej matka powinna być w domu. Ojciec jak to przystało o tej godzinie bywał w pracy. Zarzuciła płaszcz na wieszak, pospiesznie zdjęła buty i ruszyła w stronę maleńkiej kuchni. W domu panowała niespokojna cisza. Wraz z kolejnym krokiem narastał w niej niepokój.
          Kiedy weszła do kuchni serce omal jej nie stanęło.
          Matka leżała nieprzytomna na zimnej posadzce. Z jej czoła i nosa ciekły stróżki krwi. Rękę miała nienaturalnie wygięta. Leżała zwinięta w pół. Była sina. 
          Nie miała pojęcia, co powinna zrobić. Chciała cucić matkę, ale wiedziała, że nie jest to dobry pomysł. Nachyliła się, by sprawdzić jej oddech. Oddychała. Machinalnie wyjęła telefon z kieszeni spodni i wybrała numer. Nie musiała długo czekać, aż ktoś się zgłosi.
– Już? – zaśmiał się.
– Gdzie jesteś?! – zapytała zdenerwowana.
– W drodze do domu. Coś się stało? – spoważniał.
– Błagam, przyjedź – jęknęła i zalała się łzami. 
– Jadę – usłyszała, a połączenie zostało zerwane.
          Klęczała przy matce. Nie wiedziała co powinna zrobić. To był straszny widok. Podłoga była skąpana w plamach szkarłatnej krwi kobiety, podobnie jak jej ubranie. Gdyby jeszcze chwilę temu nie sprawdzała jej tętna, byłaby pewna, że jest martwa. Ocknęła się po chwili i ponownie chwyciła telefon. Usłyszała głos starszej kobiety.
– Potrzebuję karetkę – powiedziała pospiesznie.
– Co się stało? – zapytała kobieta.
          Pospiesznie dokonały formalności. Karetka była w drodze. Usłyszała jak drzwi mieszkania się otwierają. Przeraziła się. Chwyciła za stojący obok taboret i czekała, aż owy „ktoś” pojawi się w progu kuchni. Z każdym krokiem jej niepokój narastał. Serce waliło jej jak oszalałe. Zza drzwi wyłonił się Stefan.
– O cholera! – warknął i podbiegł do kobiety. – Co się stało? – spojrzał na nią.
– Nie ma pojęcia – zalała się łzami. – Przyszłam do domu i już tutaj leżała. Stefanie, ona się nie rusza – pisnęła i zatonęła w jego objęciach.
– Dzwoniłaś po pogotowie?
– Zaraz powinni tutaj być.
– A policja? – zapytał, dotykając opuszkami palców jej policzek.
– Nie pomyślałam….
          Wytargał telefon z kieszeni, wybrał numer i przyłożył go do ucha.
– Dzień dobry, mówi Stefan Kraft, zdarzył się wypadek – zaczął mówić, ale w tym momencie rozbrzmiał dzwonek do drzwi.
          To sanitariusze. Niemal biegiem weszli do mieszkania i zajęli się panią Braun. Opatrzyli jej rany i ułożyli na noszach. Nie chcieli nic powiedzieć. Kiedy mieli już wychodzić zjawiła się policja.
– Musi pani tutaj zostać i złożyć zeznania – wyjaśniła pulchna kobieta niskiego wzrostu, trzymając w dłoni notes.
– Ale to moja mama! – wrzasnęła.
– Bardzo dobrze panią rozumiem, jednakże musi nam pani pomóc, byśmy mogli złapać sprawcę.
         Zaczęła łkać. Czy zawsze, kiedy coś zaczyna się układać, coś innego musi zacząć się walić? Nie miała siły. Oplotła się ramionami i zsunęła się po ścianie na ziemię. Nie miała siły wstać. Nie miała siły mówić. Nie miała siły na nic. Poczuła na sobie ciepłe dłonie. Ukląkł przed nią. Uniósł jej podbródek i spojrzał głęboko w oczy.
– Livio, posłuchaj mnie – mówił spokojnie. – Teraz opowiesz państwu wszystko po kolei, jak to się stało, jak znalazłaś mamę, a potem od razu zabiorę cię do szpitala, dobrze?
          Patrzyła na niego zaszklonymi oczyma. Nie mogła wykrztusić z gardła ani słowa. Przybliżył się do niej i złożył delikatny pocałunek na jej wargach. Taki, jakiego w tym momencie potrzebowała. Odsunął się od niej i ponownie głęboko spojrzał w jej jasne tęczówki.
– Dobrze? – ponowił pytanie.
          Skinęła głową.
          Pomógł jej wstać i zaprowadził ją do jej pokoju. Pomógł usiąść na łóżku i zawołał funkcjonariuszy. Przysiadł obok niej i objął ją w żelaznym uścisku. Zaczęła mówić. Spokojnie odpowiadała na każde z pytań zadawanych przez policjantkę lub policjanta. Była jakby w transie. Patrzyła cały czas w jeden punkt. Zaczął się o nią martwić.
          Kiedy dopełnili wszelkich formalności zamknął drzwi za policjantami, a następnie powrócił do jej pokoju.
          Kucnął przed nią i chwycił jej dłonie. Były lodowate. Pod wpływem jego dotyku drgnęła. Spojrzała mu prosto w oczy.
– Jesteś gotowa? Możemy jechać? – zapytał delikatnie.
– Stefanie… – szepnęła.
          Przekręcił głowę na znak, iż słucha.
– Dziękuję ci… nie wiem jakbym sobie bez ciebie poradziła – zaczęła szlochać.
          Zarzucił jej wpadający w oczy kosmyk włosów za ucho, uśmiechnąwszy się delikatnie.
– Zawsze będę przy tobie, gdy tylko będziesz tego potrzebowała.
          Wpadła mu w ramiona i nie chciała puścić. Czuła się taka bezsilna. Jej problemy znowu wzrosły do kolosalnych rozmiarów. Znowu była malutka wobec tego. Z jednym małym wyjątkiem. Już nie była sama. Był przy niej. Był przy niej, mimo iż wcześniej potraktowała go, jak nic nieznaczącego chłopca. Mimo że wcześniej go zbyła. Mimo że go raniła. Mimo że sama nie wiedziała czego chce. On jej nie zostawił. Był gotowy wskoczyć za nią w ogień. Dlaczego zrozumiała to dopiero teraz?

– Chodźmy – powiedziała. 

~***~

          Ściskała mocno jego dłoń. Szklane drzwi rozsunęły się przed nimi, ukazując zielonkawy korytarz z dużą ilością drzwi i krzeseł. Po prawej stronie znajdował się pulpit, a za nią postawna kobieta. Skierowali się w jej stronę, nic nie mówiąc.
– Dzień dobry, przed chwilą przywieziono do państwa pobitą kobietę – odezwał się.
– Tak, a państwo są…? – spojrzała na nich nieufnie.
– Jestem jej córką – wychrypiała.
– Rozumiem, proszę usiąść na krzesełkach – wskazała plastikowe siedziska – doktor zaraz do państwa przyjdzie.
          Wykonali polecenie. Siedziała, a prawa noga chodziła jej machinalnie. Cały czas trzęsła się ze zdenerwowania. Położył dłoń na jej prawym kolanie, by uspokoić nerwowy tik. Ich spojrzenia się zderzyły. Nie potrzebowali zbędnych słów. Ich oczy rozumiały się bez problemu.
– Czy pani jest córką pani Braun? – zapytał starszy mężczyzna, który wyrósł przed nimi.
– Tak – wstała gwałtownie. Zachwiała się. Gdyby nie Stefan upadłaby na ziemię.
– W porządku? – zapytał mężczyzna.  
– Tak, tak. Przepraszam – szepnęła.
– Proszę usiąść – wskazał na krzesełko, z którego chwilę wcześniej się podniosła. – Nazywam się Thomas Wagner. Nie mam da pani dobrych wieści. Pani matka straciła bardzo dużo krwi. Ma złamaną rękę oraz nos. Zostało jej zadane bardzo wiele ciosów w brzuch. Jak dotąd badania nic poważniejszego nie wykazały, ale w każdym momencie może dojść do krwotoku. Musimy wiedzieć, czy pani matka na coś choruje. Czy bierze jakieś leki?
–Nie wiem… mama… Mama ma chorą wątrobę.
– Wie pani jakie leki zażywa?
– Nie – westchnęła.
          Zrobiło jej się wstyd. Najzwyczajniej w świecie wstyd. Nie potrafiła odpowiedzieć lekarzowi na najprostsze pytania. Co z niej za córka? Co z niej za córka, że zostawiła ją samą w domu? Co z niej za córka, że poszła się pieprzyć z chłopakiem, w momencie, gdy jej matka była katowana?
– Rozumiem, w takim razie, nie pozostaje nam nic innego jak czekać.
– Przeżyje?
– Ta noc będzie decydująca. Nie mamy pewności, że nie pojawią się żadne krwiaki czy też krwotoki. Musimy czekać. Spokojnie – uniósł kąciki ust ku górze. – Pani matka jest pod świetną opieką.
– Czy mogę ją zobaczyć?
– Oczywiście, ale tylko przez szybę. Jest na oddziale intensywnej opieki medycznej.
          Wskazał szklane drzwi.
– Wybaczą państwo, ale muszę wracać do obowiązków. Do zobaczenia – powiedział i odszedł.
          Skryła twarz w dłoniach. Zaczęła płakać. Nie obchodziło ją, że jest w miejscu publicznym. Że wszyscy ludzie, którzy czekają na korytarzu na nią patrzą. Że może wyglądać jak wariatka. Chciała dać upust swoim emocjom.
          Poczuła, że siada obok niej. Zagarnął ja do swojej piersi i mocno trzymał.
– Jak mogłam do tego dopuścić? – warknęła.
– Hej – pocałował ją w głowę – to nie twoja wina. To niczyja wina.
– Gdybym została w domu nic takiego nie miałoby miejsca.
– A co gdyby ten psychopata zaatakował was obie? Przyszłaś w porę. Odpowiednio zareagowałaś. Uratowałaś twojej mamie życie.
– Nie wiadomo. Nie wiadomo jaka będzie noc…
– Wszystko będzie dobrze, tak? – uniósł jej podbródek i spojrzał w tęczówki.
          Pokiwała głową, zatapiając się jeszcze bardziej w jego ciało. Chciało jej się krzyczeć. Miała ochotę rozwalić cały ten szpital. Miała ochotę znaleźć człowieka, który zaburzył jej chwilę spokoju i szczęścia. Miała ochotę znaleźć bydlaka, który pobił kobietę. Miała ochotę znaleźć bydlaka, który pobił jej matkę.
          Otrząsnęła się i podniosła z krzesła.
– Idziemy? – zapytała, biorąc głęboki oddech.
          Wstał, chwycił jej dłoń, a następnie wspólnie przekroczyli próg zaszklonych drzwi. Włożyli na siebie zielone fartuszki. Takie zasady obowiązywały na OIOM-ie. Zbliżyli się do ogromnej, połyskującej szyby. Zobaczyła ją. Zobaczyła matkę podpiętą poprzez rurki pod przeróżne maszyny. Te wszystkie aparatury kontrolowały jej funkcje życiowe. Przecież nie tak powinno wyglądać życie, prawda? Posiniaczona twarz. Złamane kości. Opuchnięta twarz... Wrak człowieka. Nikt na to nie zasługuje. Nawet kobieta, która przez większość życia raniła swą córkę.
          Kolana jej zmiękły. Po raz kolejny, gdyby nie on, upadłaby na posadzkę. Chwycił ją za biodra i pomógł utrzymać równowagę. Nachylił się do niej i spojrzał na jej bladą twarz. Badał ją przez kilka sekund. Chciał, żeby doszła do względnego porządku.
– Wszystko w porządku? Możemy stąd wyjść, jeśli tylko tego chcesz.
– Nie, nie. Wszystko okej. Musimy tutaj zostać, mama… – nie było jej dane dokończyć, bo wszystkie aparatury za ich plecami zaczęły głośno piszczeć, a kontrolki świecić się na jaskrawe kolory.
          Do pomieszczenia zbiegli się lekarze. Sprawdzali coś na ekranach maszyn. Zaglądali do karty. Dotykali czterdziestokilku letniej kobiety, po czym niemal biegiem opuścili pomieszczenie, zabierając ze sobą łóżko  wraz z pacjentką.
– Dokąd ją zabieracie?! – zapytała pierwszego lepszego mężczyznę, chwytając go za ramię.
– Na salę operacyjną – uciął i dołączył do tłumu medyków. 

________________________
Witam Was serdecznie! :* 
Przybywam z jubileuszową dwudziestką. :) Nawet nie wiem kiedy to prysnęło... :)
Co Wy na to? Na taki bieg wydarzeń?
W poprzednim rozdziale wyznania matki Livii wywołało nieco kontrowersji i niezmiernie się z tego cieszę. :D

Bardzo dziękuję Wam za każdy komentarz, nawet ten najkrótszy. Nie zdajecie sobie sprawy, jak one motywują! ❤ Dlatego proszę o najmniejszy komentarz, który tchnąłby mnie do dalszego pisania. :) Zaczęłam tworzyć nową historię i dostałam zacinki. Nijak nie wiem jak mam się zabrać do kolejnego rozdziału. :( Mam nadzieję, że niebawem to minie. :) 

A jak wrażenia po pierwszym tygodniu szkoły? :)
Ja zaczęłam nowy rozdział w swoim życiu. Nowa szkoła. Nowi znajomi. Wszystko nowe.

A jak u Was?  ^^

Całuję!
Kolorowa Biel ❤