Czternasta rzeczywistość

Livio, chciałbym złożyć Ci świąteczne życzenia. Boże Narodzenie to wspaniały czas na spotkanie. Możesz zrobić mały wyjątek? Proszę. Chcę spełnić te święta w radości.”

~***~

          Przemierzała zimne ulice miasteczka otulona szczelnie szalem. Nogi same ją niosły. N usta wkradł jej się niewytłumaczalny uśmiech. Lekkość z jaką szła przed siebie, mogła wydawać się innym niemożliwa, a zwłaszcza pod tak grubą warstwą ubrań.           Wsiadła do windy. Przejrzała się w jej połyskliwym wnętrzu Przeczesała włosy ręką i ułożyła ja na lewym ramieniu. Westchnęła i wcisnąwszy ręce do kieszeni wyszła z windy.
          Energicznie wcisnęła dzwonek. Wtedy serce jej zadrżało, ale nie czekając zbyt długo, ujrzała uśmiech chłopaka.
          Błękitna koszula i ciemne spodnie, w które był ubrany zaparły jej dech w piersiach.
– Wchodź – powiedział radośnie. – Cześć – zamknął drzwi i ucałował ją w policzek.
– Dobrze wyglądasz – powiedziała niepewnie, gdy pomógł zdjąć jej płaszcz.
– To samo mogę powiedzieć o tobie – uśmiechnął się i spojrzał jej głęboko w oczy.
          Ich spojrzenia złączyły się niewidzialną tasiemką. Ponowna chwila hipnotyzacji. Ponowna chwila fascynacji tęczówkami. Uśmiechnął się i zagarnął kosmyk jej włosów za ucho.
– Zapraszam – powiedział cicho.
          Zaprowadził ją małym korytarzykiem do dobrze jej znanego salonu i wskazał kanapę.
– Kawę? – zapytał.
– Chętnie – uśmiechnęła się.
– Pomogę ci.
– Nie trzeba – odparł.
– Proszę – szepnęła z lekkim uśmiechem.
          Wspólnie weszli do kuchni. On wlał do czajnika wodę, a ona wyjęła kubki z szafek. Krzątali się po kuchni i rzucali sobie ukradkowe spojrzenia. Woda się zagotowała, a on zalał proszek w kubkach. Pod jego nosem zauważyła szeroki uśmiech.
– Co cię tak śmieszy? – zapytała w końcu.
– Nie śmieję się – powiedział spoglądając na nią. – Po prostu się cieszę – wyjaśnił.
          Usiedli na kanapie i spoglądali przed siebie. Przez chwilę panowała cisza. Ale nie przeszkadzało im to. Chciała rozpocząć rozmowę, ale miała tyle spraw do opowiedzenia, że nie wiedziała od czego zacząć.
– Dobrze…
– Cieszę…
          Weszli sobie w słowo. Spojrzeli po sobie i uśmiechnęli się szeroko.
– Proszę, mów – zachęcił.
– Dobrze cię widzieć – powiedziała.
– To zabawne, ale ja chciałem powiedzieć to samo. Cieszę się, że zgodziłaś się na to spotkanie – uśmiechnął się.
– Stęskniłam się – powiedziała szybko, wbijając spojrzenie w kubek, spoczywający na jej kolanach.
          Spojrzał na jej delikatną twarz. Była lekko zaróżowiona. Włosy opadały jej na lewe ramię. Zapach jej perfum unosił się w otaczającym ich powietrzu. Była piękna. Delikatna i niepewna.
– W takim razie, dlaczego nie chcesz się ze mną spotykać? – zapytał, zwracając się ku niej.
– Już ci to tłumaczyłam, Stefanie – westchnęła, również zwracając się ku niemu. – Muszę sobie to wszystko poukładać. Jestem zbyt zmęczona tym wszystkim. Za kilka dni wyjeżdżam. Nie wiem kiedy wrócę, ale wiem, że wrócę z naładowanymi akumulatorami. Tego potrzebuję – przyznała.
– Rozumiem, ale czy musisz się ode mnie odcinać? Jesteśmy przyjaciółmi. Potrzebujemy siebie nawzajem. Pamiętasz? Przyjaciele są ważniejsi niż małżonkowie. Oni zawsze są z tobą. Na dobre i na złe. W zdrowiu i w chorobie – uśmiechnął się, czym spowodował jej rozbawienie.
– Jesteś niesamowity, Stefanie – przytuliła się do jego piersi. 
          Niemal natychmiastowo szczelnie ją objął.
– Ty też, Olivio – szepnął, wdychając jej zapach.
          Odsunęli się od siebie. Dzieliło ich kilka centymetrów. Znów spojrzenia się skrzyżowały. Nie wiedziała nawet kiedy złączył ich usta w długim, namiętnym pocałunku. Zatopiła rękę w jego włosach i naparła na niego.
– Stefanie – szepnęła, ale nie przerwała pocałunku. – Nie możemy – mówiła między pocałunkami.
          Odsunął się od niej i spojrzał w głąb jej tęczówek.
– Pytanie brzmi: czy chcemy? – powiedział cicho.
          Przygryzła wargę i spuściła wzrok z jego twarzy. Pokiwała lekko głową. Spojrzała na niego. Pochyliła się nad nim i złączyła ich usta w długim pocałunku. Usiadła na nim okrakiem i znów zaplątała swe palce w ciemnej czuprynie jego włosów. On wodził dłońmi po jej plecach. Ich oddechy stały się niemiarowe i ciężkie. Wyplątała dłoń z jego włosów i zaczęła gładzić nią jego policzek.
– Jesteś wspaniały – wyszeptała, odsuwając się lekko od niego. – Dlatego nie chcę plątać cię w moje sprawy.
– Ja chcę być zaplątany w twoje sprawy – szepnął jej do ucha.
         Uśmiechnęła się i nie zaprzestała gładzeniu jego policzka. Przybliżyła się do nigo i połączyła się z nim w pocałunku. Wciąż wodziła dłonią po jego policzku.
          Lubił to. Lubił czuć jej dotyk na sobie. Położył dłoń na jej udzie i zaczął je gładzić. Poczuł, że drży. Jednakże nie zaprzestała pieszczocie. Przeciwnie. Pogłębiła pocałunek.
          Jego ręka wspinała się coraz wyżej, znacznie unosząc jej sukienkę. Ona zaczęła bawić się jego koszulą i spokojnie rozpinała każdy kolejny z guziczków.
          Porwał ja w swoje silne ramiona i trzymając ją pewnie, nie zaprzestając pocałunkom skierował się z do sypialni.
          Zamknął za sobą drzwi i oddał się jej, a ona oddała się jemu. 

~***~

          Leżała na wznak. Wpatrywała się w sufit. Ponownie towarzyszyło jej to uczucie. Uczucie szczęścia, wymieszanego z nutą niepewności i wstydu. On, jednak bawił się jej włosami, jednocześnie wsparty na łokciu. Wydawał się niczym niewzruszony. 
– Co my wyprawiamy, Stefanie? – wychrypiała, nadal nie zaszczycając go spojrzeniem.
– Cieszymy się sobą – powiedział pewnie, muskając jej nagie ramię swoim nosem.
– To nie jest normalne – powiedziała pewnie.
          Milczał. Nie wiedział, co odpowiedzieć, ponieważ był przekonany o jej słowach. Uważał tak samo.
– Za każdym naszym pocałunkiem nie potrafię spojrzeć ci w oczy – kontynuowała. – Jesteśmy przyjaciółmi. Przyjaciele, Stefanie, nie sypia ze sobą – szepnęła niepewnie spoglądając na niego.  – To jest chore.
– Ja – przygniótł ją swoim ciężarem – już od bardzo dawna, nie chcę być twoim przyjacielem – wychrypiał ocierając swój nos o jej. 
– Nie. Nie mów tego – wyszeptała, wpatrując się w jego usta.
          Myślała tylko o tym, jak bardzo chce ich posmakować po raz kolejny. Myślała tylko o tym, żeby ponowić pieszczotę, która daje jej więcej szczęścia niż powinna.
– Czego? Prawdy? Mam nadal ukrywać to, co do ciebie czuję? 
– Nie, ale spójrzmy na to trzeźwo. Nie pasujemy do siebie. Nie te sfery…
– Aha! Czyli to o to chodzi – zagrzmiał i opadł na materac.
– Nie, Stefanie – wsparła się na łokciu i położyła dłoń na jego policzku. – Nie to miałam na myśli.
– Posłuchaj mnie – chwycił ją za nadgarstek i podniósł się do pozycji siedzącej. – Dla mnie liczysz się tylko ty. Nie obchodzi mnie kim są twoi rodzice. Nie obchodzi mnie ile pieniędzy masz albo nie masz na koncie. Nie interesuje mnie twój status społeczny. Interesujesz mnie ty. Twoja osobowość. Twój charakter. Jesteś wspaniałą kobietą i nie możesz w to zwątpić. Nigdy.
          Ujął jej twarz w dłonie. Spojrzał głęboko w oczy i złożył subtelny pocałunek na jej spierzchniętych wargach. Pogłębiła go. W końcu doczekała się tego, czego tak bardzo pragnęła. Tej jedynej, słodkiej pieszczoty.

          Oderwali się od siebie. Spojrzał na nią.
– Mogę wziąć prysznic? – zapytała niepewnie. 
          Uśmiechnął się pod nosem i skinął delikatnie głową.

~***~

          Wyszła z łazienki i zastała puste, pościelone łóżko. Skierowała się do salonu, gdzie na nią czekał. Siedział na kanapie, przekładając coś z reki do ręki.
– Chyba już pójdę – wyszeptała.
          Słysząc jej głos podniósł na nią wzrok i uśmiechnął się lekko.
– Zbliżają się święta, wiec mam coś dla ciebie – powiedział powolnie.
          Przechyliła lekko głowę i przygryzła dolną wargę. Przestąpiła z nogi na nogę i oparła się o futrynę drzwi.
– Usiądź – pogładził wolne miejsce obok siebie.
          Wykonała jego polecenie.
– To nic wielkiego, ale chcę, żebyś o mnie nie zapomniała – powiedział wręczając jej małe pudełeczko.
– Stefanie, ale ja nic dla ciebie nie mam…
– Nie przejmuj się. Po prostu otwórz – polecił.
          Otworzyła małe, czarne pudełeczko i oniemiała. Znajdowała się tam przepiękna bransoletka. Była ze srebra, ale wyglądała, jakby wytworzona została z najcenniejszego kruszcu. Uśmiechnęła się pod nosem. Na bransoletce znajdowały się ich inicjały.
– Nie musiałeś…
– Tak, wiem. Chciałem.
– Dziękuję, Stefanie. Jest cudowna – pochyliła się i ucałowała go w policzek.
– Po prostu o mnie nie zapomnij – szepnął. 
– A ty bądź szczęśliwy.

~***~

          Idąc ulicą uśmiech nie schodził z jej twarzy, a mróz nie szczypał w policzki. Mijała wiele wystaw sklepowych, które przypominały o zbliżających się świętach. Przystanęła przy jednej, widząc niebieską koszulę w kratę, w którą odziany był manekin wystawowy. Przekręciła głowę w bok, bacznie przyglądając się ubraniu. Przygryzła dolną wargę i pchnęła drzwi prowadzące do sklepu.
          Skierowała się do wieszaka, na którym wisiała koszula. Wybrała odpowiedni rozmiar i ruszyła do kasy.
          Czekała w dość długiej kolejce, ale nie przeszkadzało jej to. Ci wszyscy ludzie robili prezenty na święta. Nie można ich przecież za to ganić.
          W końcu przyszła kolej na nią. Miła ekspedientka niemal od razu otoczyła ją życzliwym spojrzeniem i ciepłym uśmiechem.
– Zapakować na prezent? – zapytała składając część garderoby w idealną kostkę.
– Poproszę – odparła.          
          Wyszła ze sklepu z prezentem opakowanym w czerwony papier z reniferami. Uśmiechnęła się spoglądając na niego. Rozejrzała się dookoła i odnalazła wzrokiem małą ławeczkę, na której po chwili zasiadła. Odstawiła prezent na bok i wyjęła ze torebki małą karteczkę i długopis.

„W tym kolorze wyglądasz niesamowicie.
Wesołych Świąt, Stefanie!

Twój Święty Mikołaj”

          Liścik przełożyła przez zieloną wstążkę i skierowała się do jego mieszkania.
          Sama nie rozumiała swojego postępowania, jednakże musiała to zrobić. Jakiś cichy głosik w głowie podpowiadał jej, by to zrobiła. Nie potrafiła się mu sprzeciwić, ale jednocześnie analizując za i przeciw, doszła do wniosku, że sprawi tym jemu wielką radość.
          Weszła do budynku i wjechała windą na odpowiedni korytarz. Stanęła pod mieszkaniem z numerem „36”. Położyła prezent na wycieraczce i odeszła.

_____________________
Hej, hej, hej! :*
Jestem, a w konsekwencji jest i kolejna rzeczywistość. ;)
Jak Wam się podoba?

Obiecałam, że w tym rozdziale będzie więcej Stefana? Jest więcej Stefana? Jest. :D


Wiem, Kochane, że nie jestem u Was na bieżąco, ale myślałam, że wakacje, będą oznaczały więcej czasu na czytanie Waszych rozdziałów. Tymczasem jest zupełni inaczej. :( Nie mam za wiele czasu, ale wierzcie mi, że jak tylko mogę, to sięgam do Waszych linków i czytam.
Nie obiecuję, że nadrobię te zaległości w weekend, bo ten też zapowiada się dość intensywnie, ale obiecuję, że będę. Każda informacja pozostawiona w zakładce "Wy" nie zostanie zignorowana. Obiecuje! ✌

Całuję!
Kolorowa Biel ❤