Dwunasta rzeczywistość

          Budzik. Ten sam irytujący dźwięk, co zwykle. Chwyciła telefon leżący obok niej. Wcisnęła przycisk, uciszając urządzenie. Siódma rano. Wygramoliła się z łóżka. Za oknem wstawał szary, pochmurny i śnieżny dzień. Nie było widać w nim nic prócz szarości.
          Westchnęła i opadła ponownie na łóżko. Skapitulowała. Nie miała zamiaru tego dnia wyjść z domu ani na moment. Nie chciała wyściubiać czubka nosa za drzwi mieszkania. Wiedziała, że trudno będzie wytrzymać jej w towarzystwie rodziców, ale wiedziała też, że nie ma w sobie tyle siły, by otworzyć drzwi, pokonać dzielącą ją odległość i stanąć w progu szkoły.
          Doszło ją delikatne pukanie do drzwi. Nie odpowiedziała. Przekręciła się na drugi bok, okrywając szczelniej kołdrą. Usłyszała, że ktoś delikatnie uchyla drzwi. Domyśliła się, że to matka. Ojciec nie potrafiłby postąpić tak delikatnie.
– Olivio, córeczko, słyszałam, że dzwonił twój budzik, dlaczego nie wstajesz? – zapytała.
– Źle się czuję, noga mnie boli – odparła zdawkowo.
          W gruncie rzeczy wcale nie okłamała matki. Kostka pulsowała jej znacznie mocniej niż poprzedniego wieczora. Z jej nastawieniem psychicznym też nie było dobrze. Czuła się źle. Po prostu źle.
– W porządku, jeśli wolisz zostać w domu, zostań. Przygotuję ci coś do jedzenia i przyniosę środki przeciwbólowe – powiedziała z tą samą łagodnością, co przed chwilą.
          Odwróciła się przez ramię i spojrzała na matkę.
– Nie musisz – w jej tonie zabrzmiała suchość.
– Chcę – powiedziała tylko i opuściła pokój.
          Położyła się na wznak i rzuciła o ścianę, leżącą przy niej poduszką. Miała dosyć wszystkiego. Przywykła do sytuacji, do której przyzwyczaili ją rodzice. Do obojętności, szorstkości i braku zainteresowanie. A przede wszystkim do braku miłości. Jak miała teraz komukolwiek zaufać? Kogokolwiek pokochać? W jej głowie wciąż krążył ogromny znak zapytania. Dlaczego chcą teraz to wszystko zmienić?
          Bynajmniej matka chce zmiany. Stara się. Bywa szorstka. Bywa uszczypliwa. Ale bywa także grzeczna, miła, łagodna i uprzejma. Tak jak przed chwilą. Taka jaką powinna być każda rodzicielka. Ojciec tylko udawał, że nie pije. Udawał, że zainteresował się losem jedynej córki. Udawał, bo wszystko z jego strony było tylko i wyłącznie żałosną grą. Maskaradą.
          Podniosła się do pozycji siedzącej. Podskakując na jednej nodze doszła do szafy. Wyjęła z niej ciepły dres i zamknęła się w łazience. Wykonała poranną toaletę.
          Otwierając drzwi łazienki doszedł ją zapach naleśników. Przerzucając mokre włosy na lewe ramię pokuśtykała do kuchni.
– Robię ci naleśniki, może być? – zapytała urzędująca tam kobieta.
– Wszystko jedno - rzuciła siadając na taboret przy stole.
          Czajnik zaczął gwizdać. Matka wyłączyła pod nim palnik i zalała wrzątkiem niebieski kubek. Zamieszała jego zawartość łyżeczką i podał jej.
– Co to? – zapytała unosząc brew.
– Kawa dla ciebie. Z rana zawsze pijesz kawę – powiedziała, jakby było to jedno z podchwytliwych pytań.
          Zmarszczyła czoło i spojrzała na kawę. Czyżby matka faktycznie obserwowała ją przez ostatni czas? Być może faktycznie stara się naprawić swoje błędy? A może to tylko gra? Podobna do tej ojca?
– Smacznego – powiedziała kładąc przed nią talerz z gorącymi naleśnikami, tym samym wyrywając ją z zamysłu. – Zjedz sobie tutaj spokojnie, a ja pójdę posprzątać pokój – powiedziała ocierając dłonie o fartuch.
– Poczekaj – odezwała się, kiedy matka przekraczała próg kuchni.
          Stanęła jak wryta i odwróciła się powolnie do córki. Jej twarz wydawała się wówczas znacznie starsza. Cienie malujące się pod oczyma i zmarszczki powstałe na czole, uwydatniły się znacznie bardziej, niż jeszcze poprzedniego wieczora.
– Jadłaś coś dziś? – zapytała.
          Kobieta posmutniała jeszcze bardziej i spuściła z niej wzrok. Pokiwała delikatnie, przecząco głową.
– To usiądź ze mną – oznajmiła, nadal tonem nie zawierającym jakichkolwiek emocji.
          Jej rodzicielka podniosła gwałtowanie wzrok, jakby się przesłyszała. Wydawała się zszokowana i jakby zdezorientowana.
– Starczy dla nas obu – powiedziała, a głos jej się lekko załamał.
          Siedziała skubiąc posiłek. Matka siedziała naprzeciwko niej. Również milczała. Obie były zdziwione zaistniałą sytuacją oraz skrępowane ciszą, jaka między nimi zapadła.
– Smakują ci? – matka przerwała ciszę.
– Mhm – mruknęła.
– Dlaczego nic nie mówisz? – zapytała kobieta, nadal nie patrząc na córkę.
– A co mam mówić?! – uniosła głos i spojrzała na matkę.
          Kobieta podniosła wzrok i spojrzała na nią. Westchnęła i splotła dłonie, kładąc je na stole.
– Wiem, że zawaliłam. Zawaliłam na całej linii, ale zauważ, że próbuję to zmienić – mówiła cicho, spokojnie i racjonalnie.
– Ale nie uważasz, że trochę późno na takie zmiany? Jestem prawie dorosła – zauważyła.
– Masz rację, jest późno, ale nie za późno – westchnęła rodzicielka. – Chcę naprawić moje błędy i uwierz, że twój tata jest tego samego zdania. Też chce odkupić wszystkie swoje winy.
– Nie widać tego po nim – bąknęła.
– Masz rację. Twój ojciec nie ma silnej woli. Musisz dać mu trochę czasu. Mnie też jest ciężko, ale… – urwała.
– Ale co?
– Ale zapisałam się na terapię – przyznała. – Dlatego jest mi łatwiej. Proponowałam to tacie, ale wiesz jaki on jest. Nie potrafi przyznać się do swoich słabości przed samym sobą, a co dopiero przed obcymi ludźmi? Uwierz, że on pije znacznie mniej niż jakiś czas temu.
          Każde słowo, jakie usłyszała z ust matki zmiękczyło jej serce. Matce naprawdę zależało. Naprawdę chciała coś zrobić ze sobą i ze swoim życiem. Mimo to pojawiło się jakieś zwątpienie, które nie pozwoliło, by bezgranicznie zaufała słowom matki.
– Skoro chcesz wszystko naprawić dlaczego w kilku sytuacjach byłaś dla mnie równie…  szorstka, jak ojciec? – zapytała w końcu.
– Bo… uwierz, że przez te wszystkie lata przyzwyczaiłam się do alkoholu. Przechodzę teraz przez etap, który jest najtrudniejszy. Jestem na… niejakim głodzie. I to wszystko powoduje moje rozdrażnienie – mówiła drżącym głosem. – Córeczko, ja naprawdę chcę dla ciebie jak najlepiej. Chcę, żebyś mi wybaczyła. Nie chcę, żebyś zapomniała o wszystkich przykrych sytuacjach, jakie dotknęły cię przez moją lekkomyślność, przez moją głupotę, chorobę, nazwij sobie to jak chcesz, bo byłoby to nie fair. Zniszczyłam ci kawał twojego życia i nie zasługuję na amnestię, ale pragnę, jak niczego innego, żebyś mi wybaczyła – położyła dłoń na jej ręce, a jej oczy zaszkliły się od łez.
– Mam tylko jedno pytanie – wycedziła. – Dlaczego teraz? Dlaczego akurat teraz chcesz odkupić wszystkie swoje winy? Dlaczego? Podchodziliście już raz do abstynencji, pamiętasz? Wytrzymaliście tydzień. Następnie znów się złamaliście. Był to co prawda tylko jeden dzień, ale ten jeden dzień zburzył moją wiarę w was. Następnego dnia zaczęliście zachowywać się jak roboty. Ty szczególnie. Jakby sytuacja, która miała miejsce dzień wcześniej w ogóle się nie wydarzyła, nie pamiętasz? – ton miała pełen wyrzutów.
– Wiem, źle postąpiłam. Złamałam się… ale kiedy tylko nie wróciłaś na noc… Postanowiłam, że podobna sytuacja nie może mieć miejsca. Nie mogę narażać cię na taki stres. Już i tak robiłam to przez tyle lat. Córeczko, musisz wiedzieć, że jestem z ciebie strasznie dumna. I bardzo dziękuję ci, że potrafiłaś sobie poradzić, kiedy nie było mnie przy tobie – mówiła, a po jej zapadniętych policzkach spływały słone łzy.
– A co skłoniło was do zmiany?
– Ty. Pamiętasz, jak przyszłaś do domu? Ojciec był nieprzytomny, ja leżałam skacowana na kanapie. Poprosiłam cię, żebyś podała mi piwo, leżące na parapecie.  Pamiętasz, jak się wtedy zdenerwowałaś? Jak nawrzeszczałaś na nas, że nie jesteśmy twoimi rodzicami? Że nie jesteśmy godni tego miana? Wtedy wygarnęłaś nam wszystko, co leżało ci na sercu. Wybiegłaś z domu, a ja zrozumiałam, że tak być nie może. Wylałam wszystkie zapasy alkoholu jakie mieliśmy w domu. Ojciec wytrzeźwiał, a ja powiedziałam mu, co postanowiłam. Zdenerwował się. Uniósł się i wrzeszczał, że nie mam prawa za niego decydować. Nie widziałam w nim jeszcze nigdy, takiej furii, jak tamtego dnia. Ale nie bałam się. Wiedziałam, że nie mogę się ugiąć. Że muszę wygrać z tą paskudną chorobą, z nałogiem. Dla ciebie.
           Wzrok utkwiony miała na dłoniach matki, którymi ściskała mocno jej rękę. Matka płakała, a jej serce się krajało. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Wiedziała, że się stara. Wiedziała, że za każdym razem, kiedy ona jest w szkole, matka siedzi na plastikowym krzesełku, wśród ludzi z problemami. Z pewnością nie jest jej łatwo mówić o swoich problemach, słabościach. Czuje się poniżona, ale mimo to stara się wrócić na tory, z których zeszła kilka lat temu. Na tory, gdzie najważniejsza jest rodzina i nic poza nią.
          Była pewna, że ojciec jeszcze długo nie zdobędzie się na odwagę, by stawić czoła swojemu największemu problemowi. Wiedziała, że jeszcze nie raz usłyszy z jego ust słowa, które będą zadawały na nowo rany. Rany bolesne i ciężkie do zagojenia, ale zrozumiała, że ma po swojej stronie matkę. Swojego poplecznika.
          Przymknęła powieki i zacisnęła usta w cienką linię. Odchrząknęła i podniosła głowę. Matka obserwowała ją bacznie. Lustrowała spojrzeniem, każdy jej ruch, gest.
– Dziękuję… – wyszeptała, po czym dodała niepewnie – mamo.
          Przez twarz kobiety przebiegł cień uśmiechu. Oczy nabrały wielkości pięciozłotówek. Wyraz jej twarzy nie ukazywał już smutku czy wstydu, ale coś co przypominało… radość.
– Nie mówiłaś tak do mnie już od jakiegoś czasu… Kochanie, tak się cieszę! – powiedziała i wstała z krzesełka. Chciała podejść do niej i zagarnąć ja do piersi.
– Nie – wychrypiała odsuwając się od zmierzającej w jej kierunku matki. – Daj mi jeszcze trochę czasu. Bądź normalna. Nie przesadzaj z tą miłością. Muszę przetrawić to, co mi powiedziałaś. Muszę także przywyknąć do tej sytuacji. I proszę cię… bądź normalna. Nie próbuj naprawić tego wszystkiego tak od razu. Bądź normalna… mamo – powtórzyła i wstała kierując się do swojego pokoju.
          Wyjęła z szuflady biurka tablet. Usiadła z nim na łóżku, cicho sycząc. Kostka znów ją bolała, ale jak na razie nie chciała znów pokazywać się matce na oczy. Chciała, by rodzicielka spokojnie przetrawiła to, co jej oznajmiła.
          Włączyła urządzenie i włączyła pocztę elektroniczną. Był tam. E-mail, na który tak bardzo wyczekiwała. Stuknęła palcem w ekran, a jej oczom ukazała się niedługa wiadomość.


Witaj Livio!
Bardzo się cieszę, że się odezwałaś. Martwiłam się o Ciebie… Rozumiem, że sytuacja nie uległa zmianie? Nadal jest tak, jak było jeszcze podczas wakacji? Ja również nie mogę wyrzucić z pamięci naszych wspólnie spędzonych dni. Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę, że Cię poznałam.
Skoro jest tak, a nie inaczej i skoro obie wspominamy to lato, to może wielka pora spotkać się ponownie? Za miesiąc zaczną się ferie świąteczne. Może wtedy znów się spotkamy? Zyskałaś sympatię moich rodziców, ciągle im o Tobie opowiadam. Chcą Cię poznać i z pewnością ucieszyliby się, gdybyś nas odwiedziła. Poza tym będą w domu tylko na święta. Razem z ciotką wyjeżdżają w Alpy. Wrócą dopiero w styczniu. Miałybyśmy trochę czasu dla siebie. Porozmawiam z rodzicami i z pewnością zgodzą się, żebyś spędziła z nami święta. Proszę, odpisz, co o tym sądzisz. Mam nadzieję, że uda nam się zamienić te słowa w czyny. Wyrwiesz się z domu i w końcu naładujesz
akumulatory. Czekam na Twoją odpowiedź.
Całuję, Irma

_____________________________

Hej Kochane! :*
To już dwunastka. Nawet nie wiem kiedy to zleciało. ;)
Jak podoba Wam się powyższa rzeczywistość?
Co sądzicie o "ugodzie" między Livią, a jej mamą? Dobrze robi starając się jej wybaczyć? ;)
Jestem spragniona Waszej opinii. ;)

Pogoda nam się trochę popsuła, co? ;( 

Całuję!
Kolorowa Biel ❤