Trzynasta rzeczywistość

          Siedziała na łóżku, czytając książkę. Półmrok rozjaśniała mała lampka nad łóżkiem. Przekładała strony i zatapiała się coraz bardziej w głąb lektury. Była oderwana od rzeczywistości. Zatraciła się w słowach zawartych na każdej z kartek. Jednak z tego magicznego świata książki wyrwał ją dźwięk telefonu.
          Spojrzała na ekran. Zdjęcie uderzyło ją niemal od razu. Ten uśmiech. Te oczy. Ten sympatyczny wyraz twarzy. Przełknęła ślinę i przesunęła palcem po ekranie, zakończywszy połączenie. Przymknęła powieki i wzięła kilka głębokich oddechów. Powróciła do lektury.
          Nie minęła nawet minuta, gdy głośny dźwięk ponownie przeszył wnętrze pokoju. Wydała z siebie poirytowany dźwięk. Trzymała w ręku telefon i wpatrywała się w niego. Wahała się. Jej wątpliwości rozwiały się same. Połączenie ponownie zostało zakończone.
          Westchnęła. Poczuła swego rodzaju żal. Żałowała, że nie odebrała. Chciała usłyszeć jego ciepły głos. Zdrowy rozsądek podpowiadał jej jednak, że musi to ukrócić. Podjęła decyzję o zaprzestaniu kontaktów. Nie mogła się poddać i nie mogła mącić w głowie zarówno jemu jak i sobie.
          Odłożyła książkę na bok i opadła na łóżko. Zamknęła oczy. Zaczęła zastanawiać się, jak teraz będzie wyglądało jej życie. Jej życie w domu. Jej życie w szkole. Jej teraźniejszość i przyszłość. Jej rzeczywistość.
          Mama wyjawiła jej wszystko. Wyjaśniła, że jednak jej na niej zależy. Uwierzyła. Myślała nad tym całymi dniami. Musi dać mamie szansę. Dlaczego nie? Każdy zasługuje na kolejną. Tym razem była to ostatnia szansa. Matka stąpała po kruchym lodzie. Musiała być świadoma, że ponownie nie wybaczy jej powrotu do nałogu. Zbyt wiele już wycierpiała przez ich lekkomyślność, przez ich bezradność, przez ich chorobę.
          Usłyszała dźwięk. Otworzyła oczy i rozejrzała się po pokoju. Nic. Nic nie spadło na ziemię. Wszystko stało na półkach i szafkach tak jak przed chwilą. Przymrużyła oczy i ponownie położyła się na łóżku.
          Trzask. Znów ten dźwięk. Szybko podniosła się do pozycji siedzącej. Spojrzała w stronę okna. To stamtąd dochodził dźwięk. Popatrzyła na podłogę pod oknem. Nic tam nie było. Była zła. Nie wiedziała czy to wyobraźnia płata jej figle czy rzeczywiście coś robiło hałas.
          Puknięcie. Podniosła wzrok i zorientowała się, że to ktoś rzuca czymś w okno. Ścisnęła trzymany w dłoni telefon i podniosła się z łóżka. Dokuśtykała do okna i odsunęła firankę.
          Stał tam. Wsparty o samochód. Ubrany w ciepłą kurtkę, wpatrywał się w jej okno. Czekał na jej reakcję, lecz widząc, że nic się nie dzieje wyjął telefon i pomachał jej nim. Zanurzył wzrok w jego jasnym ekranie po czym przyłożył go do ucha.
          Poczuła jak jej komórka wibruje i wydaje z siebie dźwięk. Zerknęła w ekran, mimo iż dobrze wiedziała kto dzwoni. Przygryzła wargę jeszcze mocniej ścisnąwszy aparat. Wcisnęła zieloną słuchawkę, przysunęła aparat do ucha i spojrzała na niego z góry.
– W końcu – powiedział
– Mieliśmy dać sobie spokój – powiedziała drżącym głosem.
– Wiem. Szanuję to, ale czy nie możemy wysłać sobie choć kilka wiadomości dziennie? – zapytał z troską w głosie.
          Pokiwała przecząco głową, a jej oczy zaszkliły się łzami.
– Nie Stefanie. Muszę posprzątać ten cały bałagan. Zaczyna się sezon. Ty masz coraz więcej treningów, będziesz miał wyjazdy, a ja będę tutaj. Nie chce cię rozpraszać. Niedługo wyjeżdżam. Muszę od tego wszystkiego odpocząć – powiedziała, a jej głos zamienił się w cichy szloch.
– Dokąd wyjeżdżasz? – wytrzeszczył oczy i podniósł wzrok.
– Nieważne. To nie będzie długi okres. Odpocznę od rodziców i od…
– Ode mnie – dokończył za nią.
– Nie! Nie, Stefanie. Przecież wiesz, że ciebie nigdy nie mam dość…
– Ale jednak chcesz się ze mną widywać – skwitował.
– To nie takie proste. Ty już jutro wyjeżdżasz – powiedziała. – Wszystkiego dobrego, Stefanie.
          Zakończyła połączenie. Spojrzała na niego. Odstawił telefon od ucha i patrzył na nią błagalnie. Uniosła dłoń. Uśmiechnęła się blado, pomachała mu lekko uniesioną dłonią, po czym zniknęła w głębi pokoju.
          Usiadła przy biurku i utkwiła wzrok w ścianę. Oddech miała płytki, a wzrok tępy. Nie wiedziała, czego chce. Wiedziała, co powinna zrobić. Ale tyle razy powtarzała sobie, że życie nie składa się tylko i wyłącznie z powinności…
          Pojedyncza łza spłynęła jej po policzku. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że na własne życzenie odtrąciła jedynego przyjaciela, którego miała na wyciągnięcie ręki. Ale potrafiła sobie to wytłumaczyć. Robiła to nie tylko dla własnego spokoju, ale także dla jego dobra. Przekonywała o tym siebie z każdą kolejną spływającą łzą i oddechem. Wiedziała, że musi sobie wszystko poukładać. Że musi dać sobie czas, by doprowadzić wszystko do względnego porządku.
          Nie mogła jednak zostawić go bez słowa wyjaśnienia. Rozbolała ją od tego głowa. Chwyciła telefon w dłoń i wystukała w ekran kilka słów. 

Stefanie, to nie tak, że mi na Tobie nie zależy. Bardzo mi na Tobie zależy. Jesteś moim przyjacielem. Najlepszym i najukochańszym na świecie. Nie chcę Cię tracić. Dlatego potrzebują czasu. Muszę sobie to wszystko poukładać. Ponaprawiać wszystko to, co zepsułam. Odezwę się wkrótce. Nie martw się. Wszystko będzie dobrze.

           Odłożyła komórkę na blat biurka i przysiadła przy nim. Wsparła ręce na łokciach, a twarz ukryła w dłoniach. Westchnęła głośno i zaczęła kiwać z niedowierzaniem głową. Poczuła, że oczy zaczęły ją szczypać, od napływających pod powiekami łez.
          Telefon zawibrował. Podniosła głowę. Pospiesznie otarła oczy i odblokowała telefon. Wiadomość od Stefana. 

Jak mógłbym się o Ciebie nie martwić?. Nieważne z jakimi problemami byś się nie borykała, jestem i zawsze Ci pomogę. Od tego ma się przyjaciół. Nie rozumiem Cię, Livio...

           Ta wiadomość wydobyła z jej ust cichy szloch. Przymknęła powieki i zaczęła łkać. Rozstania są trudne, ale przecież jeśli są konieczne, człowiek musi się z nimi pogodzić. Prędzej czy późnej do tego przywyknie. 

Ja sama nie do końca się rozumiem. Uszanuj moją decyzję. Uszanuj ją i bądź szczęśliwy. Tego chcę najbardziej. Zobaczysz, że po niedługim czasie znajdziesz sobie nową przyjaciółkę, a o mnie zapomnisz. Bądź szczęśliwy.

          Ich wymiana wiadomości wyglądała, jakby żegnali się na całe życie. Jakby już nigdy więcej nie mieli się zobaczyć. To samo odczuwała wewnątrz. Wydawało się jej, że traci go bezpowrotnie.
          Chciała, by był szczęśliwy. Chciała, by odnalazł pełnię szczęścia, by nie zamartwiał się o nią i o jej problemy.

~***~

          Dni mijały. Wiadomości przychodziły. Frustracja narastała. Była samotna. Samotna wobec otaczającego ją świata i ludzi. Samotność doskwierała jej na każdym kroku. On wyjechał, a wiadomości przychodziły.
          Nie potrafiła odleźć się w samotności. Ciężko żyło jej się pod jednym dachem z matką, która nie umiała sprzeciwić się mężowi. Ciężko żyło jej się z ojcem, który nie potrafił przezwyciężyć nałogu. Było jej trudno. Wiadomości przychodziły.

Dawno się nie widzieliśmy. Wszystko w porządku?

Może jeden telefon? Jedna rozmowa?

Jak się masz, wszystko gra?

Martwię się o Ciebie…

W porządku?

Odpisz.

Livio?

          Wiadomości nie ustępowały. Przychodziły każdego dnia. Nie. Nie wyczekiwał za nią pod drzwiami mieszkania, bądź kamienicy. Nie wypatrywał jej przed szkołą. Nie miał takiej możliwości, Przecież wyjechał. Sezon rozpoczął się na dobre.
          Był, ale jednocześnie tak, jakby go nie było. Pisał. Dużo. Codziennie. Czasem były to długie wiadomości, innym razem były to pojedyncze słowa lub też same znaki zapytania. Za każdym razem, gdy na ekranie telefonu pojawiała się nowa wiadomość, wystukiwała odpowiedź, jednakże nigdy jej nie wysłała. Nie mogła się ugiąć. Byłoby jej jeszcze trudniej. Znacznie trudniej.  Ból narastał.
          Leżała okryta szczelnie grubą kołdrą. W ręce trzymała telefon. Przesuwała powoli po ekranie palcem, a zdjęcia pojawiały się jedno, po drugim. Na większości z nich byli razem. Uśmiechnięci. Wspomnienia wszystkich ciepłych chwil, spacerów, wyjazdów, wieczornych przebieżek, rozmów, pojawiały się w głowie, wywołując szeroki uśmiech. Nie mogła go powstrzymać. Przecież to były te najszczęśliwsze chwile. Niezapomniane chwile.
          Usłyszała delikatne stukanie do drzwi. Po chwili cicho i powolnie się uchyliły. Zza nich wyłoniła się pani Braun.
– Przygotowałam kolację, chodź zjeść – powiedziała delikatnie.
– Gdzie jest ojciec? – zapytała, nie odrywając wzroku od zdjęć.
– W pracy. Według grafiku jeszcze przez trzydzieści minut jest jego zmiana. Chodź. Odkąd wróciłaś ze szkoły nic nie jadłaś – przekonywała matka.
          Wydostała się z ciepłej kołdry i zamykając za sobą drzwi udała się za matką. Usiadła przy talerzu pełnym parującego makaronu z sosem.
– Smacznego, kochanie – powiedziała matka chwytając za widelec.
          Skubała w talerzu, raz po raz kierując widelec do ust. Nie miała apetytu. Nie miała ochoty na jedzenie.
– Dlaczego nie jesz? Nie smakuje ci? – zapytała zatroskana matka.
          Pokręciła przecząco głową. Westchnęłam i puściła widelec tak, że odbił się z echem od talerza.
– Nie spędzę z wami świąt – wycedziła oschle.
          Matka spojrzała na nią spiorunowana słowami, które wydobyły się przed chwilą z ust córki. Oczy nabrały wielkości pięciozłotówek, a usta lekko się rozchyliły.
– Słucham? – wyszeptała.
– Nie będzie mnie na świętach w domu – powtórzyła spoglądając na rodzicielkę.
– Ale dlaczego? Kochanie, przecież właśnie teraz wszystko zaczyna się powoli układać. Teraz możemy spędzać święta normalnie – powiedziała matka, nakrywając jej dłoń swoją.
– Czy ty tego nie widzisz? – wyszarpnęła rękę z matczynego uścisku.  – Ojciec zachowuje się jak furiat, kiedy nie pije. A kiedy pije jest nie do zniesienia. Nie ma nic dobrego w jego niepiciu czy też w jego piciu. Nie rozumiesz, że ja już nie mam siły przebywać z nim pod jednym dachem? – wybuchła.
– Olivko, posłuchaj mnie uważnie – powiedziała spokojnie. – Nawet nie wiesz, jak trudne jest całkowite rzucenie alkoholu. Każdy uzależniony od niego człowiek reaguje inaczej na zaprzestanie jego spożywania – tłumaczyła.
– Ale czy ty, nie widzisz, że jeśli on nie pije przez tydzień, a po tygodniu sięga po butelkę to nic z tego nie wynika? – lamentowała zdenerwowana.
– Kochanie, to zawsze coś – powiedziała. 
– Najwyraźniej nadal za mało, skoro nie widać żadnego efektu – powiedziała wstając od stołu.
– Nic nie zjadałaś – zauważyła pani Braun.
– Nie jestem głodna – zniknęła za drzwiami swojego pokoju.
          Drzwi zamknęła z impetem i rzuciła się na łóżko. Skrzyżowała nogi i skrzywiła się z bólu. Raz po raz odzywała się skręcona przed kilkoma tygodniami kostka. Pomyślała, że Stefan byłby na nią zły, gdyby dowiedział się, że zaniedbała swoje zdrowie i nie poszła na wizytę kontrolną do lekarza. Ba! Byłby wściekły, gdyby dowiedział się, że po jakimś czasie sama zdjęła usztywnienie na kostce. Uśmiechnęła się na samą myśl o tym.
          Podniosła się do pozycji siedzącej i chwyciła leżącą obok łóżka książkę. Zatraciła się w niej. Czytała każdą literę, każde słowo, każde zdanie z zapartym tchem. Tak właśnie działały na nią książki. Potrafiły ją wyłączyć i odciąć od złości i irytacji.
          Rozległo się pukanie do drzwi. Wyszeptała ciche „proszę” i podniosła wzrok na postać spracowanej matki.
– Możemy porozmawiać? – zapytała kobieta.
          Skinęła głową i zrobiła matce miejsce, by mogła przysiąść na skraju łóżka. Tak też zrobiła.
– Naprawdę chcesz wyjechać na te święta? – zapytała bez ogródek.
– Tak.
– Dokąd jedziesz? To jakiś chłopak? – zapytała niepewnie, spoglądając spod ukradka na córkę.
– Nie – uśmiechnęła się lekko. – To przyjaciółka. Poznałam ją w te wakacje. Przyjechała tutaj do babci. Spędzałyśmy ze sobą każdą wolną chwilę i każde popołudnie. Kiedy nie pracowałam w sklepie zawsze chodziłyśmy na długie spacery. Mailujemy ze sobą. Opowiedziała o mnie rodzicom i bardzo chcą mnie poznać. Zaprosili mnie na święta. Zgodziłam się. – powiedziała.
– Jesteś pewna? Jesteś pewna, że chcesz tam pojechać? – dopytała.
– Tak – odparła.
– Dobrze, ale pamiętaj, tutaj jest twój dom. Do świąt zostały jeszcze dwa tygodnie. Możesz zmienić zdanie – uścisnęła jej dłoń. 
– Nie zmienię – szepnęła.
          Matka uśmiechnęła się i zagarnęła ją do siebie. Dawno nie czuła się tak jak wtedy –bezpieczna w objęciach matki. To było coś nowego. 

_________________________________ 

Hej Kochane! ;)
Przybywam, a wraz ze mną trzynastka.
Pechowa? Oceńcie. ;)
Jestem ciekawa, co powiecie na ten odcinek rzeczywistości. ;)
Ostatnio nie było Stefana, dziś jest go nieco więcej, a mogę obiecać, że w czternastce będzie go jeszcze więcej. ;) 

Chce Wam także bardzo, bardzo gorąco podziękować za ponad 10 000 wyświetleń!!! Nie wiecie nawet jak wiele to dla mnie znaczy! Te wszystkie ciepłe, pozytywne komentarze! Jesteście wielką motywacją! Działacie na mnie jak petarda!!! ❤
Dziękuję, że jesteście! ❤❤❤

Całuję!
Kolorowa Biel ❤